ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.
ΕΛΠΙΖΩ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΕΠΟΥΛΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ 2010.
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Απο την Εφημερίδα Ελευθεροτυπία της 15-4-2010
Η Ελλάδα κορδώνεται ότι στο έδαφός της γεννήθηκε η Δημοκρατία. Αν είχε μελετήσει την «Αθηναίων Πολιτεία» θα έπαυε να κορδώνεται. Οχι γιατί η Αθηναϊκή Πολιτεία δεν είχε δημοκρατική δομή. Αλλά γιατί η σημερινή ελληνική πολιτεία δεν έχει.
Οταν μιλάει κανείς για πολιτεία δεν αναφέρεται μόνο στην κρατική εξουσία. Πολιτεία είναι το σύνολο των κατοίκων, το σύνολο της κοινωνίας. Μπορεί να μην αρέσει στους Ελληνες να το ακούν, αλλά η νοοτροπία της μεγάλης πλειοψηφίας, που τεκμηριώνεται από την 24ωρη καθημερινή συμπεριφορά της, δεν μπορεί να περηφανεύεται για τη δημοκρατικότητά της. Ξεκινώντας από τον αυταρχισμό του πατέρα και πηγαίνοντας στον αυταρχισμό καθενός που κάθεται σε μια οποιαδήποτε καρέκλα ή κάθισμα, ακόμα κι αν αυτή η καρέκλα είναι του κλητήρα μιας δημόσιας υπηρεσίας.
Φυσικά, τα σκήπτρα κρατάνε όσοι έχουν θέση πολιτικής, στρατιωτικής, δικαστικής, αστυνομικής, ιατρικής εξουσίας, που συμπεριφέρονται συνήθως λες και οι υπόλοιποι πολίτες είναι οι σκουπιδοντενεκέδες για να πετάνε μέσα τα απορρίμματα της ψυχής τους. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ενώ, λοιπόν, η κοινωνία συζούσε με όλο αυτό το πλέγμα, πριν από περίπου 15 χρόνια εμφανίστηκε στο προσκήνιο και το επόμενο φρούτο εξουσιομανούς: ο τηλεδημοσιογράφος. Δειλά στην αρχή και αχαλίνωτος τα τελευταία χρόνια, αντλεί δύναμη από την επιπολαιότητα και τη μαζικότητα, με την οποία καταπίνει πληροφορίες ο τηλεθεατής. Κυρίως, από την αίγλη που του δίνει ο θαυμασμός του πολίτη - τηλεθεατή. Θαυμασμός, που αυτός ο πολίτης - τηλεθεατής αποδίδει σε καθ' έναν που είναι γνωστός. Κοινώς star. Εξ ου και οι ίδιοι πολίτες, που βρίζουν τους τηλεδημοσιογράφους, σπρώχουν ή ονειρεύονται να γίνουν τα παιδιά τους δημοσιογράφοι!
Ηδημοσιογραφία στη χώρα δεν ήταν ποτέ καμιά ανεξάρτητη και αντιεξουσιαστική δύναμη όπως θα όφειλε. Πριν από τη χούντα ήταν δεμένη στο άρμα των κομμάτων εξουσίας και των κομματικών παρωπίδων. Μετά, με εξαίρεση συγκεκριμένες υπογραφές σε συγκεκριμένες εφημερίδες και μέσα, ακολούθησε την εξουσιολαγνεία, όπου οι δημοσιογράφοι θεωρούσαν και θεωρούν ότι τους τιμά περισσότερο να παπαγαλίζουν τις απόψεις του υπουργείου και του τομέα που καλύπτουν παρά να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του λαού και την αντικειμενική πληροφόρηση, όπως οφείλουν αν θέλουν να σέβονται τους εαυτούς τους και τον κώδικα δεοντολογίας της Ενωσής τους. Ψιλά γράμματα.
Στο πλαίσιο αυτής της κατάντιας της δημοσιογραφίας, αλλά και όσων την υπηρετούν μ' αυτό τον τρόπο -κι είναι πολλοί- τις τελευταίες μέρες τηλεοπτικοί -κυρίως- αστέρες, διάττοντες και υπό εκκόλαψη, αναπαρήγαν κατά κόρον αμάσητα τα στοιχεία και τις απόψεις της ΕΛ.ΑΣ. για τους συλληφθέντες ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, σε σημείο να γελάει κάθε σοβαρός άνθρωπος για ντοκουμέντα που δεν στέκουν ούτε σε πρωτάρη ειρηνοδίκη.
Εδώ δεν είναι να κρίνει κανείς αν η αστυνομία κάνει καλά τη δουλειά της και αν με τον τρόπο που σκέφτεται και δρα ωφελεί την κοινωνία και τη δημοκρατία. Η αστυνομία δεν είναι ξέχωρο κομμάτι από την αναρχοαυταρχική ελληνική κοινωνία για να είναι κάτι διαφορετικό.
Μ' αυτό το σκεπτικό, θα ρωτούσε κανείς γιατί να είναι κάτι διαφορετικό και η δημοσιογραφία. Γιατί η δημοσιογραφία δεν είναι κρατικοκίνητη. Γιατί η δημοσιογραφία είναι το μόνο καταφύγιο των αδύναμων. Των ανώνυμων. Των καταπιεσμένων. Γιατί η δημοσιογραφία είναι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Και τα μάτια αυτών που δεν βλέπουν. Γιατί η δημοσιογραφία είναι η μόνη αντιεξουσία του συστήματος. Οταν γίνεται ένα με την εξουσία του συστήματος, γίνεται και συνυπεύθυνη για την αιχμαλωσία, την κατάντια, την αμορφωσιά, την εκμετάλλευση του πολίτη από την εξουσία. Και τελικά, για την εξάπλωση της αντιδημοκρατίας.
ΗΕνωση Συντακτών έχει συντάξει εδώ και χρόνια έναν Κώδικα Δεοντολογίας, που όπως και όλοι οι κώδικες Δεοντολογίας σ' αυτή τη χώρα κοσμεί μόνο τα συρτάρια. Επιπλέον, έχει πειθαρχικά συμβούλια, που όπως και όλα τα πειθαρχικά συμβούλια της χώρας ασχολούνται περί όνου σκιάς, με προσωπικές αντεγκλήσεις και «συναδερφικές αλληλεγγύες».
Το χειρότερο, αντί να ξεσηκωθούν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και να απαιτήσουν να μη γελοιοποιείται το επάγγελμά τους, το κτίριο της Ενωσης κατέλαβαν 100, που με τη βίαιη αυτή κίνηση ήθελαν (;) να επιβάλουν (!) στη δημοσιογραφία να μην είναι μπατσοδημοσιογραφία!
Γι' αυτά τα χάλια, το σώμα των δημοσιογράφων έχει τεράστια ευθύνη. Και κάνει την πάπια. Η δημοσιογραφία πάνω απ' όλα είναι καλλιέργεια. Οπως και η δημοκρατία. Μαχητική καλλιέργεια, αλλά καλλιέργεια. Και δεν φυτρώνει καμιά τους με ίνδαλμα τη βία και την εξουσιομανία. Αλλά, δεν φυτρώνει και στη σιωπή της ντροπής. Ντροπή.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Η Ελλάδα κορδώνεται ότι στο έδαφός της γεννήθηκε η Δημοκρατία. Αν είχε μελετήσει την «Αθηναίων Πολιτεία» θα έπαυε να κορδώνεται. Οχι γιατί η Αθηναϊκή Πολιτεία δεν είχε δημοκρατική δομή. Αλλά γιατί η σημερινή ελληνική πολιτεία δεν έχει.
Οταν μιλάει κανείς για πολιτεία δεν αναφέρεται μόνο στην κρατική εξουσία. Πολιτεία είναι το σύνολο των κατοίκων, το σύνολο της κοινωνίας. Μπορεί να μην αρέσει στους Ελληνες να το ακούν, αλλά η νοοτροπία της μεγάλης πλειοψηφίας, που τεκμηριώνεται από την 24ωρη καθημερινή συμπεριφορά της, δεν μπορεί να περηφανεύεται για τη δημοκρατικότητά της. Ξεκινώντας από τον αυταρχισμό του πατέρα και πηγαίνοντας στον αυταρχισμό καθενός που κάθεται σε μια οποιαδήποτε καρέκλα ή κάθισμα, ακόμα κι αν αυτή η καρέκλα είναι του κλητήρα μιας δημόσιας υπηρεσίας.
Φυσικά, τα σκήπτρα κρατάνε όσοι έχουν θέση πολιτικής, στρατιωτικής, δικαστικής, αστυνομικής, ιατρικής εξουσίας, που συμπεριφέρονται συνήθως λες και οι υπόλοιποι πολίτες είναι οι σκουπιδοντενεκέδες για να πετάνε μέσα τα απορρίμματα της ψυχής τους. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ενώ, λοιπόν, η κοινωνία συζούσε με όλο αυτό το πλέγμα, πριν από περίπου 15 χρόνια εμφανίστηκε στο προσκήνιο και το επόμενο φρούτο εξουσιομανούς: ο τηλεδημοσιογράφος. Δειλά στην αρχή και αχαλίνωτος τα τελευταία χρόνια, αντλεί δύναμη από την επιπολαιότητα και τη μαζικότητα, με την οποία καταπίνει πληροφορίες ο τηλεθεατής. Κυρίως, από την αίγλη που του δίνει ο θαυμασμός του πολίτη - τηλεθεατή. Θαυμασμός, που αυτός ο πολίτης - τηλεθεατής αποδίδει σε καθ' έναν που είναι γνωστός. Κοινώς star. Εξ ου και οι ίδιοι πολίτες, που βρίζουν τους τηλεδημοσιογράφους, σπρώχουν ή ονειρεύονται να γίνουν τα παιδιά τους δημοσιογράφοι!
Ηδημοσιογραφία στη χώρα δεν ήταν ποτέ καμιά ανεξάρτητη και αντιεξουσιαστική δύναμη όπως θα όφειλε. Πριν από τη χούντα ήταν δεμένη στο άρμα των κομμάτων εξουσίας και των κομματικών παρωπίδων. Μετά, με εξαίρεση συγκεκριμένες υπογραφές σε συγκεκριμένες εφημερίδες και μέσα, ακολούθησε την εξουσιολαγνεία, όπου οι δημοσιογράφοι θεωρούσαν και θεωρούν ότι τους τιμά περισσότερο να παπαγαλίζουν τις απόψεις του υπουργείου και του τομέα που καλύπτουν παρά να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του λαού και την αντικειμενική πληροφόρηση, όπως οφείλουν αν θέλουν να σέβονται τους εαυτούς τους και τον κώδικα δεοντολογίας της Ενωσής τους. Ψιλά γράμματα.
Στο πλαίσιο αυτής της κατάντιας της δημοσιογραφίας, αλλά και όσων την υπηρετούν μ' αυτό τον τρόπο -κι είναι πολλοί- τις τελευταίες μέρες τηλεοπτικοί -κυρίως- αστέρες, διάττοντες και υπό εκκόλαψη, αναπαρήγαν κατά κόρον αμάσητα τα στοιχεία και τις απόψεις της ΕΛ.ΑΣ. για τους συλληφθέντες ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, σε σημείο να γελάει κάθε σοβαρός άνθρωπος για ντοκουμέντα που δεν στέκουν ούτε σε πρωτάρη ειρηνοδίκη.
Εδώ δεν είναι να κρίνει κανείς αν η αστυνομία κάνει καλά τη δουλειά της και αν με τον τρόπο που σκέφτεται και δρα ωφελεί την κοινωνία και τη δημοκρατία. Η αστυνομία δεν είναι ξέχωρο κομμάτι από την αναρχοαυταρχική ελληνική κοινωνία για να είναι κάτι διαφορετικό.
Μ' αυτό το σκεπτικό, θα ρωτούσε κανείς γιατί να είναι κάτι διαφορετικό και η δημοσιογραφία. Γιατί η δημοσιογραφία δεν είναι κρατικοκίνητη. Γιατί η δημοσιογραφία είναι το μόνο καταφύγιο των αδύναμων. Των ανώνυμων. Των καταπιεσμένων. Γιατί η δημοσιογραφία είναι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Και τα μάτια αυτών που δεν βλέπουν. Γιατί η δημοσιογραφία είναι η μόνη αντιεξουσία του συστήματος. Οταν γίνεται ένα με την εξουσία του συστήματος, γίνεται και συνυπεύθυνη για την αιχμαλωσία, την κατάντια, την αμορφωσιά, την εκμετάλλευση του πολίτη από την εξουσία. Και τελικά, για την εξάπλωση της αντιδημοκρατίας.
ΗΕνωση Συντακτών έχει συντάξει εδώ και χρόνια έναν Κώδικα Δεοντολογίας, που όπως και όλοι οι κώδικες Δεοντολογίας σ' αυτή τη χώρα κοσμεί μόνο τα συρτάρια. Επιπλέον, έχει πειθαρχικά συμβούλια, που όπως και όλα τα πειθαρχικά συμβούλια της χώρας ασχολούνται περί όνου σκιάς, με προσωπικές αντεγκλήσεις και «συναδερφικές αλληλεγγύες».
Το χειρότερο, αντί να ξεσηκωθούν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και να απαιτήσουν να μη γελοιοποιείται το επάγγελμά τους, το κτίριο της Ενωσης κατέλαβαν 100, που με τη βίαιη αυτή κίνηση ήθελαν (;) να επιβάλουν (!) στη δημοσιογραφία να μην είναι μπατσοδημοσιογραφία!
Γι' αυτά τα χάλια, το σώμα των δημοσιογράφων έχει τεράστια ευθύνη. Και κάνει την πάπια. Η δημοσιογραφία πάνω απ' όλα είναι καλλιέργεια. Οπως και η δημοκρατία. Μαχητική καλλιέργεια, αλλά καλλιέργεια. Και δεν φυτρώνει καμιά τους με ίνδαλμα τη βία και την εξουσιομανία. Αλλά, δεν φυτρώνει και στη σιωπή της ντροπής. Ντροπή.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Τρίτη 13 Απριλίου 2010
Τρίτη 6 Απριλίου 2010
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΑΠΕΞΕΛΘΟΥΜΕ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΤ-3 ΗΤΑΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΔΕΙΞΕ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΩΡΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ. ΠΟΛΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ. ΕΛΠΙΖΩ ΑΥΤΗ Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΕΜΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΝΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ. ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΤΟΠΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΘΑ ΛΑΒΟΥΝ ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΟΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΤΟΥΦΕΚΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ.
Τρίτη 16 Μαρτίου 2010
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η ΕΚΠΟΜΠΗ «ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ» ΤΗΣ ΕΡΤ 3
ΣΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 13:30μ.μ.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ ΤΗΣ ΛΑΜΠΑΔΗΦΟΡΙΑΣ ΣΤΑ ΣΟΚΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ.
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ!!!
ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΝOΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ:
ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΥΛΩΝΟΣ
ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑKΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ
ΤΟΠΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ «ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΚKΑΒΑΣ»
ΣΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 13:30μ.μ.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ ΤΗΣ ΛΑΜΠΑΔΗΦΟΡΙΑΣ ΣΤΑ ΣΟΚΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ.
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ!!!
ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΝOΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ:
ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΥΛΩΝΟΣ
ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑKΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ
ΤΟΠΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ «ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΚKΑΒΑΣ»
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
"ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΕΤ-३"
ΑΝΑΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΟΡΘΟ
Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΤ-3 "ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ" ΘΑ ΓΥΡΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 ΣΤΙΣ 2.30 ΤΟ ΜΕΣΣΗΜΕΡΙ.
Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΤ-3 "ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ" ΘΑ ΓΥΡΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 ΣΤΙΣ 2.30 ΤΟ ΜΕΣΣΗΜΕΡΙ.
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΤ-3 "ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ" ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ. ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΓΩΡΙΣΕΙ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΥΡΩ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΥΛΩΝΟΣ. ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΒΡΕΘΟΥΝ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ.
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ*
Mάρτης1976-Μάρτης 1998. Πέρασαν κιόλας 22 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που άρχισε να οργανώνεται και να δραστηριοποιείται το τμήμα Νεολαίας του Συνδέσμου Σιδηροκαστριτών Τριφυλίας.
Ήταν μια ιδέα μερικών πρωτοπόρων ανθρώπων του συνδέσμου μας στους οποίους κυριότεροι εμπνευστές της ήταν ο κ. Δημήτρης Κυριαζής, ο αείμνηστος Επαμεινώνδας Παπαδόπουλος, ο κ. Χρήστος Δημόπουλος και άλλοι. Οι άνθρωποι αυτοί διέγνωσαν πάρα πολύ σωστά για την εποχή, ότι μια μεγάλη μάζα νέων ανθρώπων βρίσκεται στην πρωτεύουσα, άγνωστοι μεταξύ των χωρίς επαφή και με μόνο κοινό χαρακτηριστικό την κοινή καταγωγή και την επαφή που εδημιουργείτο στο χωριό κατά την επίσκεψη σε αυτό κάθε καλοκαίρι, Πάσχα κ.λπ.
Το 1976, ήταν μια εποχή δύο μόλις χρόνια από την μεταπολίτευση, της ανώμαλης περιόδου της χούντας των συνταγματαρχών και οπωσδήποτε μέσα στην ελληνική κοινωνία συντελούνταν αλλαγές, οι άνθρωποι έψαχναν με μεγάλη δίψα πολιτιστικές και πολιτικές διεξόδους που τόσο πολύ τις είχαν στερηθεί μια ολόκληρη επταετία. Ειδικότερα οι νέοι της επαρχίας, είχαν ένα πρόσθετο λόγο να συσπειρωθούν και να οργανωθούν σε παρέες, σε συλλόγους, πολιτιστικά σωματεία λόγω του γεγονότος ότι είχαν χαθεί σε μια τεράστια και απρόσωπη πολιτεία, όπως είναι η Αθήνα χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς μεγάλη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και έξω από τις συνήθειες και τρόπο ζωής, που τόσα χρόνια πριν είχαν μάθει να βιώνουν στα χωριά τους. Μέσα σε όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της εποχής ωρίμασε η ιδέα των ανθρώπων που διοικούσαν τότε το σύνδεσμο των Σιδηροκαστριτών, να οργανώσουν και να συσπειρώσουν όλα αυτά τα παιδιά του χωριού μας, τα οποία βρίσκονταν στην Αθήνα και είτε σπούδαζαν, είτε εργάζονταν, είτε ήταν μαθητές και λειτουργούσαν μέσα στην οικογένεια τους. Το όλο εγχείρημα ήταν τολμηρό, ήτα πρωτοπόρο, ήταν δύσκολο για πολλούς και διάφορους λόγους. Το εγχείρημα ήταν όπως προείπα τολμηρό, διότι η περιοχή της Μεσσηνίας ήταν μια περιοχή, η οποία είχε πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας, από τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και τα σημάδια αυτής της εποχής είχαν χαραχθεί πολύ βαθιά στις επόμενες γενιές των ανθρώπων. Η καχυποψία από πολλές πλευρές ήταν μεγάλη. «Πού πάτε τώρα στο σύλλογο που κομμουνιστοκρατείται» ή «Τι δουλειά έχετε με τους συλλόγους, κοιτάξτε τη δουλειά σας και τον εαυτό σας και αφήστε τους άλλους να τρέχουν». Αυτά και άλλα παρόμοια ακούγονταν εκείνη την εποχή, με τα οποία προσπάθησαν μερικοί να σταματήσουν και αργότερα να ποδηγετήσουν ένα τεράστιο πολιτιστικό κίνημα, το οποίο ξεπήδησε ορμητικά και βουερά με στόχο να κατακτήσει την καρδιά και την ψυχή όλων των νέων του χωριού μας.
Εκτός από την τολμηρότητα του όλου εγχειρήματος η όλη προσπάθεια είχε τεράστιες δυσκολίες, όπως οικονομικές, διοικητικές (συγκέντρωση στοιχείων, διευθύνσεων κ.λπ.), οργάνωσης του χώρου για τις συγκεντρώσεις και το κυριότερο η δημιουργία του πλαισίου, κάτω από το οποίο ο συγκεκριμένος σύλλογος θα λειτουργήσει. Παρά τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν, η όλη προσπάθεια εστέφθη από πλήρη επιτυχία. Οι αρχικές αντιρρήσεις από μερικούς ξεπεράστηκαν και το πρώτο κύτταρο των νέων του χωριού μας, άρχισε να δημιουργείται, να μεγαλώνει πάρα πολύ γρήγορα και να παράγει πολιτιστικό και πνευματικό έργο.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτή τη χρυσή δεκαετία, 1976 έως και 1986. Τα θεατρικά έργα τα οποία παίχτηκαν όπως «Τα καραγκιόζικα» του Βασίλη Ρώτα, «Οι Γραμματιζούμενοι» του Βασίλη Ρώτα, «Τα Αρραβωνιάσματα» του Δημήτρη Μπόγρη, «Το Στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Ο Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά και τόσα άλλα, τα οποία λησμονώ αυτή τη στιγμή. Μπορώ όμως να θυμηθώ τα άπειρα ξενύχτια για τις πρόβες και τον τεράστιο κόπο για την κατασκευή των σκηνικών και το ανέβασμα του έργου. Να θυμηθούμε τις πολλές μουσικές εκδηλώσεις στην Αθήνα και στο χωριό, τις άπειρες εκδρομές σε όλη την Ελλάδα, τις πολιτιστικές και ενημερωτικές εκδηλώσεις, τις πρωτοβουλίες καθαριότητας, τις αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις με την ονομασία «Τριφύλια», τις συγκεντρώσεις στα γραφεία του συλλόγου δύο και περισσότερες φορές την εβδομάδα, τους αγώνες ποδοσφαίρου, τις διασκεδάσεις σε ταβέρν0ες και σε μπουάτ σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, τις συγκεντρώσεις σε σπίτια συμπατριωτών που γινόταν τόσο κέφι, που άλλαζε κάθε κακή διάθεση. Όλα αυτά και άλλα τόσα που έγιναν, θα χρειάζονταν από τον ιστορικό του μέλλοντος πολλές σελίδες για να καταγραφούν.
Το κυριότερο όμως επίτευγμα του τμήματος νεολαίας, ήταν το σπάσιμο της κατεστημένης αντίληψης περί κόκκινων, πράσινων και μπλε ανθρώπων, η ομοψυχία και η αγάπη που αναπτύχθηκε, ήταν ποτάμι ορμητικό που παρέσυρε στο διάβα της κάθε αρνητή και αντιρρησία και πιστεύω ότι δημιούργησε νέες σχέσεις μεταξύ των «μεγάλων» ανθρώπων του χωριού μας. Χάρις σε όλη αυτή την προσπάθεια, άρχισε να λειτουργεί η ομογένεια του χωριού μας στην Αθήνα, περισσότερο από οποιαδήποτε φορά, καθώς επίσης και το χωριό πήρε μεγάλη ζωντάνια που τόσο είχε ανάγκη. Από αυτή την εποχή, αναπτύχθηκαν σχέσεις φιλίας πάρα πολύ σταθερές και στέρεες, οι οποίες αντέχουν μέχρι και σήμερα. Πρέπει βεβαίως να θυμίσω στο σημείο αυτό και τους γάμους που έγιναν μέσα από αυτές τις σχέσεις. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να δεσμευτώ για μια προσπάθεια μάζωξης όλων αυτών των «παιδιών» κάποια μέρα αυτού του χρόνου, και της δημιουργίας μιας Σιδηροκαστρίτικης βραδιάς, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε τα υπέροχα αυτά χρόνια και να πιούμε κανένα ποτηράκι. Ελπίζω ότι οι γκρίζοι μας κρόταφοι και οι οικογενειακές ασχολίες, δεν θα σταθούν εμπόδιο σε αυτή την συνάντηση. Το τηλέφωνο μου είναι 6003913 για την ενθάρρυνση και την οργάνωση της όλης προσπάθειας.
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να χαιρετήσω όλους τους φίλους και συμπατριώτες, που μερικούς έχω και αρκετά χρόνια να τους συναντήσω, τον Τάκη Νασόπουλο, τον Σπήλιο Ζαχαρόπουλο, τον Γιώργο Ζαχαρόπουλο, τον Σωτήρη Σκουρλή, τον Γιώργο Λιακάκη, τον Νίκο Αθανασούλια, την Βίβιαν Πεντέα, τον Δήμο Γκόγκα, τον Άρη Μανωλόπουλο, τον Δημήτρη Πετρόπουλο, τον Γιώργο Λυμπερόπουλο, τον Γιώργο Σταυρόπουλο, τον Τάσο και τον Ηρακλή Αναστόπουλο, τον Παναγιώτη Μητρόπουλο, τον Παναγιώτη Μανωλόπουλο, την Γεωργία και τον Κυριάκο Αθανασόπουλο, την Τασία Αρνοκούρου, τον Πολύβιο και την Ελευθερία Αρνοκούρου, την Χρύσα Νασοπούλου, την Δήμητρα Κυρούση, τον Δημήτρη και την Γεωργία Κωνσταντοπούλου, τη Μαρία Ζαχαροπούλου, τη Ντίνα και τη Άντα Κανελλέα, το Γιώργο και το Γιάννη Παπαδόπουλο, το Τάκη Θανασά, το Δημήτρη Κασίμη, το Τάκη και τη Ελένη Μυλωνά, τη Βάσω, την Ελένη και το Νίκο Μυλωνά, τον Αλέκο Αλεξόπουλο, τη Ρέα, τη Γεωργία και τη Σούλα Ζαχαροπούλου το Θανάση Κυριαζή, το Τάκη Γκότση, το Γιώργο Παπαδόπουλο το Γιώργο και το Σωτήρη Γεωργακά, το Κώστα και τη Σούλα Ζαχαροπούλου, τη Βαρβάρα Δημοπούλου τη Πίτσα Λαμπροπούλου, το Παναγιώτη Κωνσταντόπουλο, τον Αλέκο Ζαχαρόπουλο, το Στάθη και Γιάννη Κάππο και τόσους άλλους που θα με συγχωρήσουν που δεν τους μνημονεύω. Στέλνω επίσης χαιρετίσματα σε όλους τους φίλους που δεν ήταν Σιδηροκαστρίτες και οι οποίοι βοήθησαν πάρα πολύ στην προσπάθεια μας, όπως ο Νίκος Κόκκινος η Μαρία Χριστίνα, καθώς και στους μεγάλους καλλιτέχνες μας, Βαγγέλη Καζάν, Κώστα Καζάκο και τη λογοτέχνισσα Bούλα Δαμιανάκου, σύντροφο του μεγάλου και αείμνηστου λογοτέχνη Βασίλη Ρώτα. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Ίδρυμα της αξέχαστης Δώρας Στράτου που τόσο πολύ βοήθησε το χορευτικό τμήμα του συλλόγου μας. Στέκομαι επίσης ευλαβικά και με μεγάλη συγκίνηση στη μνήμη των αγαπημένων φίλων που μας άφησαν τόσο νωρίς από αυτόν τον μάταιο κόσμο, το Φώτη Σταυρόπουλο τη Παρασκευή Πεντέα, το Κώστα Κάκκαβα, τη Νότα Κάκκαβα και τον αγαπημένο φίλο και εξάδελφο Τάκη Γκόγκα. Ίσως κάποτε ο Σύνδεσμος Σιδηροκαστριτών να κάνει μια ιδιαίτερη εκδήλωση στη μνήμη αυτών των ανθρώπων που τόσο πολύ βοήθησαν την όλη προσπάθεια του τμήματος νεολαίας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής και Σιδηροκαστρίτικης γης που τους σκεπάζει και ελπίζω ότι η μνήμη τους θα είναι παντοτινή.
Οι αναμνήσεις, σίγουρα φέρνουν συγκίνηση και νοσταλγία, είναι όμως απαραίτητες για τη χάραξη της πορείας κάθε ανθρώπου για την μετέπειτα ζωή του. Εμένα όλη αυτή η πορεία, με έχει σημαδέψει ανεξίτηλα, μου έδειξε ότι η συλλογικότητα, η συνεργασία η αγάπη και η κατανόηση μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, μπορεί να κάνει θαύματα. Θα με ρωτήσει κάποιος, μπορεί αυτό το πείραμα του 1976 να ξαναγίνει; Νομίζω πως όχι. Οι σημερινοί νέοι που κατάγονται από το Σιδηρόκαστρο δεν έχουν τους δεσμούς που είχαμε και έχουμε εμείς, δεν έχουν καν γεννηθεί στο χωριό, δεν έχουν παίξει στα κακοτράχαλα σοκάκια του, δεν έχουν μεγαλώσει με τη φτώχια και τη μιζέρια της δικής μας γενιάς και οπωσδήποτε είναι πιο ενσωματωμένοι ή μάλλον είναι πλήρως ενσωματωμένοι στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας. Βεβαίως στα πλαίσια της δημιουργίας του νέου Δήμου Αυλώνος, όλα τα χωριά της περιοχής μας ενώνονται διοικητικά μεταξύ τους και αυτό πρέπει ίσως να μας δώσει την ιδέα της δημιουργίας μιας συνομοσπονδίας συλλόγων των εν Αθήναις συμπατριωτών από όλα τα χωριά που συμμετέχουν στον υπό ίδρυση Δήμο. Άρα και οι νέοι άνθρωποι μπορούν να ενεργοποιηθούν και να δραστηριοποιηθούν στα πλαίσια αυτής της συνομοσπονδίας που μπορούμε να προδιαγράψουμε τα πλαίσια λειτουργίας και τα όρια ευθύνης της. Μην ξεχνάμε, ότι ο υπό ίδρυση Δήμος Αυλώνος, θα καταστεί θνησιγενής αν δεν βοηθηθεί από τους Αθηναίους, αλλά κυρίως από τους ντόπιους κατοίκους του, αλλά και από τα κίνητρα ανάπτυξης που πρέπει να προσφέρει η πολιτεία. Ελπίζω ο Σύνδεσμος να βρει τις ιδέες μου ενδιαφέρουσες και να ενεργοποιηθεί για την υλοποίηση τους.
Γιώργος. Η. Κασίμης
* Δημοσιεύθηκε στους «Σιδηροκαστρίτικους Αντίλαλους» τον Μαίο του 1998
Ήταν μια ιδέα μερικών πρωτοπόρων ανθρώπων του συνδέσμου μας στους οποίους κυριότεροι εμπνευστές της ήταν ο κ. Δημήτρης Κυριαζής, ο αείμνηστος Επαμεινώνδας Παπαδόπουλος, ο κ. Χρήστος Δημόπουλος και άλλοι. Οι άνθρωποι αυτοί διέγνωσαν πάρα πολύ σωστά για την εποχή, ότι μια μεγάλη μάζα νέων ανθρώπων βρίσκεται στην πρωτεύουσα, άγνωστοι μεταξύ των χωρίς επαφή και με μόνο κοινό χαρακτηριστικό την κοινή καταγωγή και την επαφή που εδημιουργείτο στο χωριό κατά την επίσκεψη σε αυτό κάθε καλοκαίρι, Πάσχα κ.λπ.
Το 1976, ήταν μια εποχή δύο μόλις χρόνια από την μεταπολίτευση, της ανώμαλης περιόδου της χούντας των συνταγματαρχών και οπωσδήποτε μέσα στην ελληνική κοινωνία συντελούνταν αλλαγές, οι άνθρωποι έψαχναν με μεγάλη δίψα πολιτιστικές και πολιτικές διεξόδους που τόσο πολύ τις είχαν στερηθεί μια ολόκληρη επταετία. Ειδικότερα οι νέοι της επαρχίας, είχαν ένα πρόσθετο λόγο να συσπειρωθούν και να οργανωθούν σε παρέες, σε συλλόγους, πολιτιστικά σωματεία λόγω του γεγονότος ότι είχαν χαθεί σε μια τεράστια και απρόσωπη πολιτεία, όπως είναι η Αθήνα χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς μεγάλη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και έξω από τις συνήθειες και τρόπο ζωής, που τόσα χρόνια πριν είχαν μάθει να βιώνουν στα χωριά τους. Μέσα σε όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της εποχής ωρίμασε η ιδέα των ανθρώπων που διοικούσαν τότε το σύνδεσμο των Σιδηροκαστριτών, να οργανώσουν και να συσπειρώσουν όλα αυτά τα παιδιά του χωριού μας, τα οποία βρίσκονταν στην Αθήνα και είτε σπούδαζαν, είτε εργάζονταν, είτε ήταν μαθητές και λειτουργούσαν μέσα στην οικογένεια τους. Το όλο εγχείρημα ήταν τολμηρό, ήτα πρωτοπόρο, ήταν δύσκολο για πολλούς και διάφορους λόγους. Το εγχείρημα ήταν όπως προείπα τολμηρό, διότι η περιοχή της Μεσσηνίας ήταν μια περιοχή, η οποία είχε πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας, από τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και τα σημάδια αυτής της εποχής είχαν χαραχθεί πολύ βαθιά στις επόμενες γενιές των ανθρώπων. Η καχυποψία από πολλές πλευρές ήταν μεγάλη. «Πού πάτε τώρα στο σύλλογο που κομμουνιστοκρατείται» ή «Τι δουλειά έχετε με τους συλλόγους, κοιτάξτε τη δουλειά σας και τον εαυτό σας και αφήστε τους άλλους να τρέχουν». Αυτά και άλλα παρόμοια ακούγονταν εκείνη την εποχή, με τα οποία προσπάθησαν μερικοί να σταματήσουν και αργότερα να ποδηγετήσουν ένα τεράστιο πολιτιστικό κίνημα, το οποίο ξεπήδησε ορμητικά και βουερά με στόχο να κατακτήσει την καρδιά και την ψυχή όλων των νέων του χωριού μας.
Εκτός από την τολμηρότητα του όλου εγχειρήματος η όλη προσπάθεια είχε τεράστιες δυσκολίες, όπως οικονομικές, διοικητικές (συγκέντρωση στοιχείων, διευθύνσεων κ.λπ.), οργάνωσης του χώρου για τις συγκεντρώσεις και το κυριότερο η δημιουργία του πλαισίου, κάτω από το οποίο ο συγκεκριμένος σύλλογος θα λειτουργήσει. Παρά τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν, η όλη προσπάθεια εστέφθη από πλήρη επιτυχία. Οι αρχικές αντιρρήσεις από μερικούς ξεπεράστηκαν και το πρώτο κύτταρο των νέων του χωριού μας, άρχισε να δημιουργείται, να μεγαλώνει πάρα πολύ γρήγορα και να παράγει πολιτιστικό και πνευματικό έργο.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτή τη χρυσή δεκαετία, 1976 έως και 1986. Τα θεατρικά έργα τα οποία παίχτηκαν όπως «Τα καραγκιόζικα» του Βασίλη Ρώτα, «Οι Γραμματιζούμενοι» του Βασίλη Ρώτα, «Τα Αρραβωνιάσματα» του Δημήτρη Μπόγρη, «Το Στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Ο Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά και τόσα άλλα, τα οποία λησμονώ αυτή τη στιγμή. Μπορώ όμως να θυμηθώ τα άπειρα ξενύχτια για τις πρόβες και τον τεράστιο κόπο για την κατασκευή των σκηνικών και το ανέβασμα του έργου. Να θυμηθούμε τις πολλές μουσικές εκδηλώσεις στην Αθήνα και στο χωριό, τις άπειρες εκδρομές σε όλη την Ελλάδα, τις πολιτιστικές και ενημερωτικές εκδηλώσεις, τις πρωτοβουλίες καθαριότητας, τις αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις με την ονομασία «Τριφύλια», τις συγκεντρώσεις στα γραφεία του συλλόγου δύο και περισσότερες φορές την εβδομάδα, τους αγώνες ποδοσφαίρου, τις διασκεδάσεις σε ταβέρν0ες και σε μπουάτ σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, τις συγκεντρώσεις σε σπίτια συμπατριωτών που γινόταν τόσο κέφι, που άλλαζε κάθε κακή διάθεση. Όλα αυτά και άλλα τόσα που έγιναν, θα χρειάζονταν από τον ιστορικό του μέλλοντος πολλές σελίδες για να καταγραφούν.
Το κυριότερο όμως επίτευγμα του τμήματος νεολαίας, ήταν το σπάσιμο της κατεστημένης αντίληψης περί κόκκινων, πράσινων και μπλε ανθρώπων, η ομοψυχία και η αγάπη που αναπτύχθηκε, ήταν ποτάμι ορμητικό που παρέσυρε στο διάβα της κάθε αρνητή και αντιρρησία και πιστεύω ότι δημιούργησε νέες σχέσεις μεταξύ των «μεγάλων» ανθρώπων του χωριού μας. Χάρις σε όλη αυτή την προσπάθεια, άρχισε να λειτουργεί η ομογένεια του χωριού μας στην Αθήνα, περισσότερο από οποιαδήποτε φορά, καθώς επίσης και το χωριό πήρε μεγάλη ζωντάνια που τόσο είχε ανάγκη. Από αυτή την εποχή, αναπτύχθηκαν σχέσεις φιλίας πάρα πολύ σταθερές και στέρεες, οι οποίες αντέχουν μέχρι και σήμερα. Πρέπει βεβαίως να θυμίσω στο σημείο αυτό και τους γάμους που έγιναν μέσα από αυτές τις σχέσεις. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να δεσμευτώ για μια προσπάθεια μάζωξης όλων αυτών των «παιδιών» κάποια μέρα αυτού του χρόνου, και της δημιουργίας μιας Σιδηροκαστρίτικης βραδιάς, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε τα υπέροχα αυτά χρόνια και να πιούμε κανένα ποτηράκι. Ελπίζω ότι οι γκρίζοι μας κρόταφοι και οι οικογενειακές ασχολίες, δεν θα σταθούν εμπόδιο σε αυτή την συνάντηση. Το τηλέφωνο μου είναι 6003913 για την ενθάρρυνση και την οργάνωση της όλης προσπάθειας.
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να χαιρετήσω όλους τους φίλους και συμπατριώτες, που μερικούς έχω και αρκετά χρόνια να τους συναντήσω, τον Τάκη Νασόπουλο, τον Σπήλιο Ζαχαρόπουλο, τον Γιώργο Ζαχαρόπουλο, τον Σωτήρη Σκουρλή, τον Γιώργο Λιακάκη, τον Νίκο Αθανασούλια, την Βίβιαν Πεντέα, τον Δήμο Γκόγκα, τον Άρη Μανωλόπουλο, τον Δημήτρη Πετρόπουλο, τον Γιώργο Λυμπερόπουλο, τον Γιώργο Σταυρόπουλο, τον Τάσο και τον Ηρακλή Αναστόπουλο, τον Παναγιώτη Μητρόπουλο, τον Παναγιώτη Μανωλόπουλο, την Γεωργία και τον Κυριάκο Αθανασόπουλο, την Τασία Αρνοκούρου, τον Πολύβιο και την Ελευθερία Αρνοκούρου, την Χρύσα Νασοπούλου, την Δήμητρα Κυρούση, τον Δημήτρη και την Γεωργία Κωνσταντοπούλου, τη Μαρία Ζαχαροπούλου, τη Ντίνα και τη Άντα Κανελλέα, το Γιώργο και το Γιάννη Παπαδόπουλο, το Τάκη Θανασά, το Δημήτρη Κασίμη, το Τάκη και τη Ελένη Μυλωνά, τη Βάσω, την Ελένη και το Νίκο Μυλωνά, τον Αλέκο Αλεξόπουλο, τη Ρέα, τη Γεωργία και τη Σούλα Ζαχαροπούλου το Θανάση Κυριαζή, το Τάκη Γκότση, το Γιώργο Παπαδόπουλο το Γιώργο και το Σωτήρη Γεωργακά, το Κώστα και τη Σούλα Ζαχαροπούλου, τη Βαρβάρα Δημοπούλου τη Πίτσα Λαμπροπούλου, το Παναγιώτη Κωνσταντόπουλο, τον Αλέκο Ζαχαρόπουλο, το Στάθη και Γιάννη Κάππο και τόσους άλλους που θα με συγχωρήσουν που δεν τους μνημονεύω. Στέλνω επίσης χαιρετίσματα σε όλους τους φίλους που δεν ήταν Σιδηροκαστρίτες και οι οποίοι βοήθησαν πάρα πολύ στην προσπάθεια μας, όπως ο Νίκος Κόκκινος η Μαρία Χριστίνα, καθώς και στους μεγάλους καλλιτέχνες μας, Βαγγέλη Καζάν, Κώστα Καζάκο και τη λογοτέχνισσα Bούλα Δαμιανάκου, σύντροφο του μεγάλου και αείμνηστου λογοτέχνη Βασίλη Ρώτα. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Ίδρυμα της αξέχαστης Δώρας Στράτου που τόσο πολύ βοήθησε το χορευτικό τμήμα του συλλόγου μας. Στέκομαι επίσης ευλαβικά και με μεγάλη συγκίνηση στη μνήμη των αγαπημένων φίλων που μας άφησαν τόσο νωρίς από αυτόν τον μάταιο κόσμο, το Φώτη Σταυρόπουλο τη Παρασκευή Πεντέα, το Κώστα Κάκκαβα, τη Νότα Κάκκαβα και τον αγαπημένο φίλο και εξάδελφο Τάκη Γκόγκα. Ίσως κάποτε ο Σύνδεσμος Σιδηροκαστριτών να κάνει μια ιδιαίτερη εκδήλωση στη μνήμη αυτών των ανθρώπων που τόσο πολύ βοήθησαν την όλη προσπάθεια του τμήματος νεολαίας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής και Σιδηροκαστρίτικης γης που τους σκεπάζει και ελπίζω ότι η μνήμη τους θα είναι παντοτινή.
Οι αναμνήσεις, σίγουρα φέρνουν συγκίνηση και νοσταλγία, είναι όμως απαραίτητες για τη χάραξη της πορείας κάθε ανθρώπου για την μετέπειτα ζωή του. Εμένα όλη αυτή η πορεία, με έχει σημαδέψει ανεξίτηλα, μου έδειξε ότι η συλλογικότητα, η συνεργασία η αγάπη και η κατανόηση μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, μπορεί να κάνει θαύματα. Θα με ρωτήσει κάποιος, μπορεί αυτό το πείραμα του 1976 να ξαναγίνει; Νομίζω πως όχι. Οι σημερινοί νέοι που κατάγονται από το Σιδηρόκαστρο δεν έχουν τους δεσμούς που είχαμε και έχουμε εμείς, δεν έχουν καν γεννηθεί στο χωριό, δεν έχουν παίξει στα κακοτράχαλα σοκάκια του, δεν έχουν μεγαλώσει με τη φτώχια και τη μιζέρια της δικής μας γενιάς και οπωσδήποτε είναι πιο ενσωματωμένοι ή μάλλον είναι πλήρως ενσωματωμένοι στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας. Βεβαίως στα πλαίσια της δημιουργίας του νέου Δήμου Αυλώνος, όλα τα χωριά της περιοχής μας ενώνονται διοικητικά μεταξύ τους και αυτό πρέπει ίσως να μας δώσει την ιδέα της δημιουργίας μιας συνομοσπονδίας συλλόγων των εν Αθήναις συμπατριωτών από όλα τα χωριά που συμμετέχουν στον υπό ίδρυση Δήμο. Άρα και οι νέοι άνθρωποι μπορούν να ενεργοποιηθούν και να δραστηριοποιηθούν στα πλαίσια αυτής της συνομοσπονδίας που μπορούμε να προδιαγράψουμε τα πλαίσια λειτουργίας και τα όρια ευθύνης της. Μην ξεχνάμε, ότι ο υπό ίδρυση Δήμος Αυλώνος, θα καταστεί θνησιγενής αν δεν βοηθηθεί από τους Αθηναίους, αλλά κυρίως από τους ντόπιους κατοίκους του, αλλά και από τα κίνητρα ανάπτυξης που πρέπει να προσφέρει η πολιτεία. Ελπίζω ο Σύνδεσμος να βρει τις ιδέες μου ενδιαφέρουσες και να ενεργοποιηθεί για την υλοποίηση τους.
Γιώργος. Η. Κασίμης
* Δημοσιεύθηκε στους «Σιδηροκαστρίτικους Αντίλαλους» τον Μαίο του 1998
Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΠΙΤΤΑ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ
Σύνδεσμος Σιδηροκαστριτών καλεί Σιδηροκαστρίτες και φίλους στις 24-01-2010
ημέρα Κυριακή και ώρα 12:00μ.μ. στην ταβέρνα «Αττικόν Άλσος» (Ν. Φιλοθέη,
περιφερειακός Αττικού Άλσους) όπου θα πραγματοποιηθεί η κοπή της
Πρωτοχρονιάτικης πίττας και ο καθιερωμένος χορός του Συνδέσμου. Τιμή
πρόσκλησης: 28 Ευρώ ανά άτομο. Το κέντρο... διαθέτει μοναδική θέα.
Ενημερώνουμε
τους αγαπητούς μας συμπατριώτες ότι τα βραβεία των επιτυχόντων θα δοθούν στην συγκεκριμένη εκδήλωση.
Παρακαλούνται όσοι επιθυμούν να παρευρεθούν, να κάνουν κράτηση θέσεως το
αργότερο μέχρι 21 Ιανουαρίου στα
τηλέφωνα:
Λιακάκη
Μαρία: 6977825372
Γαλάνη
Αλεξάνδρα:6974858132
Γιαννακλής
Ιωάννης:6932272739
Λιακάκη Ευσταθία: 6973397395
Λιακάκης
Ηλίας: 6932529772
θα ειναι μεγαλη μας χαρα να σας δουμε ολους και να διασκεδασουμε. Θα ειναι μια ευκαιρια να γνωριστουμε καλυτερα.
ημέρα Κυριακή και ώρα 12:00μ.μ. στην ταβέρνα «Αττικόν Άλσος» (Ν. Φιλοθέη,
περιφερειακός Αττικού Άλσους) όπου θα πραγματοποιηθεί η κοπή της
Πρωτοχρονιάτικης πίττας και ο καθιερωμένος χορός του Συνδέσμου. Τιμή
πρόσκλησης: 28 Ευρώ ανά άτομο. Το κέντρο... διαθέτει μοναδική θέα.
Ενημερώνουμε
τους αγαπητούς μας συμπατριώτες ότι τα βραβεία των επιτυχόντων θα δοθούν στην συγκεκριμένη εκδήλωση.
Παρακαλούνται όσοι επιθυμούν να παρευρεθούν, να κάνουν κράτηση θέσεως το
αργότερο μέχρι 21 Ιανουαρίου στα
τηλέφωνα:
Λιακάκη
Μαρία: 6977825372
Γαλάνη
Αλεξάνδρα:6974858132
Γιαννακλής
Ιωάννης:6932272739
Λιακάκη Ευσταθία: 6973397395
Λιακάκης
Ηλίας: 6932529772
θα ειναι μεγαλη μας χαρα να σας δουμε ολους και να διασκεδασουμε. Θα ειναι μια ευκαιρια να γνωριστουμε καλυτερα.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Αγαπητοί συμπατριώτες η Ομοσπονδία Συλλόγων -Συνδέσμων Τριφυλίας, μας καλεί στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας που θα γίνει την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου και ώρα 18.30 στο Hotel ESPERIA Σταδίου 22. Κατά την εκδήλωση εκτός των άλλων θα τιμηθεί και ο συγχωριανός μας Συγγραφέας και εκδότης κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ. θα ήταν καλό... να παραβρεθούν στην εκδήλωση αυτή όσο το δυνατόν περισσότεροι Σιδηροκαστρίτες και ιδίως νέοι, διότι ο Δημήτρης Κυριαζ'ής έχει μια αξιόλογη προσφορά στα γράμματα και στο χωριό μας.
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)