Σιδηρόκαστρο Μεσσηνίας: Ιανουαρίου 2010

Mάρτης1976-Μάρτης 1998. Πέρασαν κιόλας 22 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που άρχισε να οργανώνεται και να δραστηριοποιείται το τμήμα Νεολαίας του Συνδέσμου Σιδηροκαστριτών Τριφυλίας.
Ήταν μια ιδέα μερικών πρωτοπόρων ανθρώπων του συνδέσμου μας στους οποίους κυριότεροι εμπνευστές της ήταν ο κ. Δημήτρης Κυριαζής, ο αείμνηστος Επαμεινώνδας Παπαδόπουλος, ο κ. Χρήστος Δημόπουλος και άλλοι. Οι άνθρωποι αυτοί διέγνωσαν πάρα πολύ σωστά για την εποχή, ότι μια μεγάλη μάζα νέων ανθρώπων βρίσκεται στην πρωτεύουσα, άγνωστοι μεταξύ των χωρίς επαφή και με μόνο κοινό χαρακτηριστικό την κοινή καταγωγή και την επαφή που εδημιουργείτο στο χωριό κατά την επίσκεψη σε αυτό κάθε καλοκαίρι, Πάσχα κ.λπ.
Το 1976, ήταν μια εποχή δύο μόλις χρόνια από την μεταπολίτευση, της ανώμαλης περιόδου της χούντας των συνταγματαρχών και οπωσδήποτε μέσα στην ελληνική κοινωνία συντελούνταν αλλαγές, οι άνθρωποι έψαχναν με μεγάλη δίψα πολιτιστικές και πολιτικές διεξόδους που τόσο πολύ τις είχαν στερηθεί μια ολόκληρη επταετία. Ειδικότερα οι νέοι της επαρχίας, είχαν ένα πρόσθετο λόγο να συσπειρωθούν και να οργανωθούν σε παρέες, σε συλλόγους, πολιτιστικά σωματεία λόγω του γεγονότος ότι είχαν χαθεί σε μια τεράστια και απρόσωπη πολιτεία, όπως είναι η Αθήνα χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς μεγάλη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και έξω από τις συνήθειες και τρόπο ζωής, που τόσα χρόνια πριν είχαν μάθει να βιώνουν στα χωριά τους. Μέσα σε όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της εποχής ωρίμασε η ιδέα των ανθρώπων που διοικούσαν τότε το σύνδεσμο των Σιδηροκαστριτών, να οργανώσουν και να συσπειρώσουν όλα αυτά τα παιδιά του χωριού μας, τα οποία βρίσκονταν στην Αθήνα και είτε σπούδαζαν, είτε εργάζονταν, είτε ήταν μαθητές και λειτουργούσαν μέσα στην οικογένεια τους. Το όλο εγχείρημα ήταν τολμηρό, ήτα πρωτοπόρο, ήταν δύσκολο για πολλούς και διάφορους λόγους. Το εγχείρημα ήταν όπως προείπα τολμηρό, διότι η περιοχή της Μεσσηνίας ήταν μια περιοχή, η οποία είχε πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας, από τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και τα σημάδια αυτής της εποχής είχαν χαραχθεί πολύ βαθιά στις επόμενες γενιές των ανθρώπων. Η καχυποψία από πολλές πλευρές ήταν μεγάλη. «Πού πάτε τώρα στο σύλλογο που κομμουνιστοκρατείται» ή «Τι δουλειά έχετε με τους συλλόγους, κοιτάξτε τη δουλειά σας και τον εαυτό σας και αφήστε τους άλλους να τρέχουν». Αυτά και άλλα παρόμοια ακούγονταν εκείνη την εποχή, με τα οποία προσπάθησαν μερικοί να σταματήσουν και αργότερα να ποδηγετήσουν ένα τεράστιο πολιτιστικό κίνημα, το οποίο ξεπήδησε ορμητικά και βουερά με στόχο να κατακτήσει την καρδιά και την ψυχή όλων των νέων του χωριού μας.
Εκτός από την τολμηρότητα του όλου εγχειρήματος η όλη προσπάθεια είχε τεράστιες δυσκολίες, όπως οικονομικές, διοικητικές (συγκέντρωση στοιχείων, διευθύνσεων κ.λπ.), οργάνωσης του χώρου για τις συγκεντρώσεις και το κυριότερο η δημιουργία του πλαισίου, κάτω από το οποίο ο συγκεκριμένος σύλλογος θα λειτουργήσει. Παρά τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν, η όλη προσπάθεια εστέφθη από πλήρη επιτυχία. Οι αρχικές αντιρρήσεις από μερικούς ξεπεράστηκαν και το πρώτο κύτταρο των νέων του χωριού μας, άρχισε να δημιουργείται, να μεγαλώνει πάρα πολύ γρήγορα και να παράγει πολιτιστικό και πνευματικό έργο.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτή τη χρυσή δεκαετία, 1976 έως και 1986. Τα θεατρικά έργα τα οποία παίχτηκαν όπως «Τα καραγκιόζικα» του Βασίλη Ρώτα, «Οι Γραμματιζούμενοι» του Βασίλη Ρώτα, «Τα Αρραβωνιάσματα» του Δημήτρη Μπόγρη, «Το Στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Ο Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά και τόσα άλλα, τα οποία λησμονώ αυτή τη στιγμή. Μπορώ όμως να θυμηθώ τα άπειρα ξενύχτια για τις πρόβες και τον τεράστιο κόπο για την κατασκευή των σκηνικών και το ανέβασμα του έργου. Να θυμηθούμε τις πολλές μουσικές εκδηλώσεις στην Αθήνα και στο χωριό, τις άπειρες εκδρομές σε όλη την Ελλάδα, τις πολιτιστικές και ενημερωτικές εκδηλώσεις, τις πρωτοβουλίες καθαριότητας, τις αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις με την ονομασία «Τριφύλια», τις συγκεντρώσεις στα γραφεία του συλλόγου δύο και περισσότερες φορές την εβδομάδα, τους αγώνες ποδοσφαίρου, τις διασκεδάσεις σε ταβέρν0ες και σε μπουάτ σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, τις συγκεντρώσεις σε σπίτια συμπατριωτών που γινόταν τόσο κέφι, που άλλαζε κάθε κακή διάθεση. Όλα αυτά και άλλα τόσα που έγιναν, θα χρειάζονταν από τον ιστορικό του μέλλοντος πολλές σελίδες για να καταγραφούν.
Το κυριότερο όμως επίτευγμα του τμήματος νεολαίας, ήταν το σπάσιμο της κατεστημένης αντίληψης περί κόκκινων, πράσινων και μπλε ανθρώπων, η ομοψυχία και η αγάπη που αναπτύχθηκε, ήταν ποτάμι ορμητικό που παρέσυρε στο διάβα της κάθε αρνητή και αντιρρησία και πιστεύω ότι δημιούργησε νέες σχέσεις μεταξύ των «μεγάλων» ανθρώπων του χωριού μας. Χάρις σε όλη αυτή την προσπάθεια, άρχισε να λειτουργεί η ομογένεια του χωριού μας στην Αθήνα, περισσότερο από οποιαδήποτε φορά, καθώς επίσης και το χωριό πήρε μεγάλη ζωντάνια που τόσο είχε ανάγκη. Από αυτή την εποχή, αναπτύχθηκαν σχέσεις φιλίας πάρα πολύ σταθερές και στέρεες, οι οποίες αντέχουν μέχρι και σήμερα. Πρέπει βεβαίως να θυμίσω στο σημείο αυτό και τους γάμους που έγιναν μέσα από αυτές τις σχέσεις. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να δεσμευτώ για μια προσπάθεια μάζωξης όλων αυτών των «παιδιών» κάποια μέρα αυτού του χρόνου, και της δημιουργίας μιας Σιδηροκαστρίτικης βραδιάς, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε τα υπέροχα αυτά χρόνια και να πιούμε κανένα ποτηράκι. Ελπίζω ότι οι γκρίζοι μας κρόταφοι και οι οικογενειακές ασχολίες, δεν θα σταθούν εμπόδιο σε αυτή την συνάντηση. Το τηλέφωνο μου είναι 6003913 για την ενθάρρυνση και την οργάνωση της όλης προσπάθειας.
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να χαιρετήσω όλους τους φίλους και συμπατριώτες, που μερικούς έχω και αρκετά χρόνια να τους συναντήσω, τον Τάκη Νασόπουλο, τον Σπήλιο Ζαχαρόπουλο, τον Γιώργο Ζαχαρόπουλο, τον Σωτήρη Σκουρλή, τον Γιώργο Λιακάκη, τον Νίκο Αθανασούλια, την Βίβιαν Πεντέα, τον Δήμο Γκόγκα, τον Άρη Μανωλόπουλο, τον Δημήτρη Πετρόπουλο, τον Γιώργο Λυμπερόπουλο, τον Γιώργο Σταυρόπουλο, τον Τάσο και τον Ηρακλή Αναστόπουλο, τον Παναγιώτη Μητρόπουλο, τον Παναγιώτη Μανωλόπουλο, την Γεωργία και τον Κυριάκο Αθανασόπουλο, την Τασία Αρνοκούρου, τον Πολύβιο και την Ελευθερία Αρνοκούρου, την Χρύσα Νασοπούλου, την Δήμητρα Κυρούση, τον Δημήτρη και την Γεωργία Κωνσταντοπούλου, τη Μαρία Ζαχαροπούλου, τη Ντίνα και τη Άντα Κανελλέα, το Γιώργο και το Γιάννη Παπαδόπουλο, το Τάκη Θανασά, το Δημήτρη Κασίμη, το Τάκη και τη Ελένη Μυλωνά, τη Βάσω, την Ελένη και το Νίκο Μυλωνά, τον Αλέκο Αλεξόπουλο, τη Ρέα, τη Γεωργία και τη Σούλα Ζαχαροπούλου το Θανάση Κυριαζή, το Τάκη Γκότση, το Γιώργο Παπαδόπουλο το Γιώργο και το Σωτήρη Γεωργακά, το Κώστα και τη Σούλα Ζαχαροπούλου, τη Βαρβάρα Δημοπούλου τη Πίτσα Λαμπροπούλου, το Παναγιώτη Κωνσταντόπουλο, τον Αλέκο Ζαχαρόπουλο, το Στάθη και Γιάννη Κάππο και τόσους άλλους που θα με συγχωρήσουν που δεν τους μνημονεύω. Στέλνω επίσης χαιρετίσματα σε όλους τους φίλους που δεν ήταν Σιδηροκαστρίτες και οι οποίοι βοήθησαν πάρα πολύ στην προσπάθεια μας, όπως ο Νίκος Κόκκινος η Μαρία Χριστίνα, καθώς και στους μεγάλους καλλιτέχνες μας, Βαγγέλη Καζάν, Κώστα Καζάκο και τη λογοτέχνισσα Bούλα Δαμιανάκου, σύντροφο του μεγάλου και αείμνηστου λογοτέχνη Βασίλη Ρώτα. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Ίδρυμα της αξέχαστης Δώρας Στράτου που τόσο πολύ βοήθησε το χορευτικό τμήμα του συλλόγου μας. Στέκομαι επίσης ευλαβικά και με μεγάλη συγκίνηση στη μνήμη των αγαπημένων φίλων που μας άφησαν τόσο νωρίς από αυτόν τον μάταιο κόσμο, το Φώτη Σταυρόπουλο τη Παρασκευή Πεντέα, το Κώστα Κάκκαβα, τη Νότα Κάκκαβα και τον αγαπημένο φίλο και εξάδελφο Τάκη Γκόγκα. Ίσως κάποτε ο Σύνδεσμος Σιδηροκαστριτών να κάνει μια ιδιαίτερη εκδήλωση στη μνήμη αυτών των ανθρώπων που τόσο πολύ βοήθησαν την όλη προσπάθεια του τμήματος νεολαίας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής και Σιδηροκαστρίτικης γης που τους σκεπάζει και ελπίζω ότι η μνήμη τους θα είναι παντοτινή.
Οι αναμνήσεις, σίγουρα φέρνουν συγκίνηση και νοσταλγία, είναι όμως απαραίτητες για τη χάραξη της πορείας κάθε ανθρώπου για την μετέπειτα ζωή του. Εμένα όλη αυτή η πορεία, με έχει σημαδέψει ανεξίτηλα, μου έδειξε ότι η συλλογικότητα, η συνεργασία η αγάπη και η κατανόηση μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, μπορεί να κάνει θαύματα. Θα με ρωτήσει κάποιος, μπορεί αυτό το πείραμα του 1976 να ξαναγίνει; Νομίζω πως όχι. Οι σημερινοί νέοι που κατάγονται από το Σιδηρόκαστρο δεν έχουν τους δεσμούς που είχαμε και έχουμε εμείς, δεν έχουν καν γεννηθεί στο χωριό, δεν έχουν παίξει στα κακοτράχαλα σοκάκια του, δεν έχουν μεγαλώσει με τη φτώχια και τη μιζέρια της δικής μας γενιάς και οπωσδήποτε είναι πιο ενσωματωμένοι ή μάλλον είναι πλήρως ενσωματωμένοι στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας. Βεβαίως στα πλαίσια της δημιουργίας του νέου Δήμου Αυλώνος, όλα τα χωριά της περιοχής μας ενώνονται διοικητικά μεταξύ τους και αυτό πρέπει ίσως να μας δώσει την ιδέα της δημιουργίας μιας συνομοσπονδίας συλλόγων των εν Αθήναις συμπατριωτών από όλα τα χωριά που συμμετέχουν στον υπό ίδρυση Δήμο. Άρα και οι νέοι άνθρωποι μπορούν να ενεργοποιηθούν και να δραστηριοποιηθούν στα πλαίσια αυτής της συνομοσπονδίας που μπορούμε να προδιαγράψουμε τα πλαίσια λειτουργίας και τα όρια ευθύνης της. Μην ξεχνάμε, ότι ο υπό ίδρυση Δήμος Αυλώνος, θα καταστεί θνησιγενής αν δεν βοηθηθεί από τους Αθηναίους, αλλά κυρίως από τους ντόπιους κατοίκους του, αλλά και από τα κίνητρα ανάπτυξης που πρέπει να προσφέρει η πολιτεία. Ελπίζω ο Σύνδεσμος να βρει τις ιδέες μου ενδιαφέρουσες και να ενεργοποιηθεί για την υλοποίηση τους.

Γιώργος. Η. Κασίμης

* Δημοσιεύθηκε στους «Σιδηροκαστρίτικους Αντίλαλους» τον Μαίο του 1998

Σιδηρόκαστρο Μεσσηνίας

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ*

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΠΙΤΤΑ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

ΕΥΧΕΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Αρχειοθήκη ιστολογίου