Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Πρόσφατα στο χωριό μας και στα γύρω χωριά παρατηρήθηκαν σοβαρά κρούσματα επιθέσεων σε κατοίκους από συμμορίες αγνώστων κακοποιών, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις κακοποίησαν αφού πρώτα αφαίρεσαν χρήματα και τιμαλφή τους ανθρώπους. Όσο η οικονομική κρίση αυξάνεται τόσο θα μεγαλώνουν και θα εντείνονται αυτά τα φαινόμενα. Η πολιτεία πρέπει να βρει τρόπους προστασίας των κατοίκων της περιοχής μας και όχι να βλέπει τα γεγονότα με απάθεια και αδιαφορία. Η συντεταγμένη πολιτεία είναι αυτή που πρέπει να προστατεύει τους πολίτες της και όχι κάποιοι αυτόκλητοι σωτήρες. Η αυτοδικία το προγρόμ εναντίον όλων των μεταναστών και των ξένων εργατών δεν οδηγεί πουθενά.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011
Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ
«Με αφορμή την κατάσταση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» έχω να συστήσω το παράδειγμα της Le Monde diplomatique η οποία πουλήθηκε στους συντάκτες και στους αναγνώστες της, κι αυτή τη στιγμή έχει 2.400.000 φύλλα σε όλο τον κόσμο και βγαίνει σε 27 γλώσσες», ο Περικλής Κοροβέσης, με αφορμή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, για τον αέναο φαύλο κύκλο ενός οικονομικού πολέμου και προτείνει λύσεις.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα, της Le Monde diplomatique δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη, εναλλακτική λύση στο χώρο των εντύπων και όχι μόνο, δηλαδή, να γίνουν συνεταιρισμοί, όπως υπήρχαν οι αγρότες που πουλούσαν τα προϊόντα τους στην αγορά, έτσι να μαζευτούν και οι συντάκτες, το διοικητικό προσωπικό κλπ. της εφημερίδας, και να πουλάνε οι ίδιοι κατευθείαν το δικό τους προϊόν στον κόσμο.
Αυτή είναι μια βιώσιμη λύση και μπορεί τα έσοδα να είναι περιορισμένα σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά είναι καλύτερα από το τίποτα και το κυριότερο θα είναι δικά τους. Διότι τώρα είμαστε στο έλεος του κάθε εργοδότη που κάνει ότι θέλει και ο κάθε εργοδότης δεν εκδίδει ένα πολιτιστικό προϊόν, αλλά ένα εμπορικό προϊόν που θέλει να έχει κέρδος, οπότε, το βάρος του είναι οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό έχουμε και όλες αυτές τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Εάν, στη σημερινή κατάσταση, δεν πάρει ο ίδιος ο κόσμος πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς, όπως π.χ. αγροτικούς συνεταιρισμούς, εμπορικούς συνεταιρισμούς, εναλλακτικό εμπόριο, οτιδήποτε, έχοντας μπει στον αστερισμό του κέρδους θα πηγαίνουμε από φτώχεια σε φτώχεια. Ανάλογα παραδείγματα, συνεργασιών υπάρχουν σε όλο τον κόσμο: Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, και πολλές άλλες χώρες, που οδήγησαν π.χ. φτωχούς φοιτητές, να μένουν ο καθένας στο δωματιάκι του με κοινή κουζίνα, ή στη Δανία να υπάρχει ένα δίκτυο με κοινά αυτοκίνητα, ή στη Σουηδία (παραδείγματα πλούσιων, μάλιστα, χωρών) να έχουν δημοτικά ποδήλατα, τα οποία τα παίρνεις πηγαίνεις στη δουλειά σου και τα αφήνεις σε ένα άλλο χώρο στάθμευσης, οπότε διευκολύνεται το κοινό και χαμηλώνει το κόστος.
Δεν πρέπει να δεχτούμε παθητικά όλη αυτή την επίθεση και να φύγουμε από τη νοοτροπία του υπαλλήλου και του ατομικού και μόνο συμφέροντος. Δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση.
Προσωπικά πιστεύω, άλλωστε, ότι όλη αυτή η υπόθεση του χρέους είναι μία μπούρδα. Στην ουσία είναι ένα σχέδιο κατάκτησης της Ελλάδας. Μεταξάς και χρέος. Βενιζέλος και χρέος… κλπ., η Ελλάδα, με λίγα λόγια, είχε χρέος από τότε που γεννήθηκε ως κράτος, αφού από το 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ήταν ήδη προτεκτοράτο. Ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος. Οπότε, από τη μία μας έκαναν επιθέσεις με πραγματικούς πολέμους και από την άλλη με οικονομικούς που συνεχίζονται μέχρι τώρα.
Η Deutsche Bank είχε χρηματοδοτήσει το Νταχάου. Ήταν ο σπόνσορας. Ο Ford είχε δώσει όλα τα φορτηγά και τα τζιπ για τον Χίτλερ. Η Mercedes τι έκανε στον πόλεμο; Η IBM δεν είχε κάνει εκείνα τα εξελιγμένα μηχανήματα για να βρίσκουν τους Εβραίους; Η Siemens δεν είχε όλες τις επικοινωνίες; Η BOSS δεν είχε κάνει τα ρούχα των ναζί; Κι αυτές οι εταιρείες ακόμα κυριαρχούνε και καμία δεν έπαθε τίποτα. Δεν υπήρχε «Νυρεμβέργη» των εταιρειών, να τους καθίσουνε, δηλαδή, στο σκαμνί. Μόνοι τους έκαναν τον πόλεμο οι γερμανοί; Όχι. Ήταν, μια ολόκληρη οικονομική κοινωνία από κάτω, βιομηχανική, τραπεζική κλπ., που ενίσχυσε τον Χίτλερ. Τι έγιναν όλες αυτές οι εταιρείες; Δεν έχουν καμία ευθύνη; Και τι κάνανε τα όπλα; Για παράδειγμα, η εταιρεία Remington, με τις γραφομηχανές, προηγουμένως είχε τα όπλα.
Υπήρχε, λοιπόν, και υπάρχει, ένα πλέγμα που αντί να κάνει πόλεμο με όπλα κάνει οικονομικό πόλεμο.
Η απλή λογική, λοιπόν, λέει, όπως έχουν πει και πάρα πολλοί οικονομολόγοι, θα έπρεπε να δούμε από την αρχή: «Ποιο είναι αυτό το χρέος;». Υπάρχουν διεθνής επιτροπές, κινήσεις κλπ. σε όλο τον κόσμο, να καθίσουμε όλοι κάτω, να διερευνήσουμε τι είναι αυτό το χρέος. Γιατί εκείνο που λένε ακόμη και οι δεξιοί οικονομολόγοι, είναι ότι δεν γίνεται να παίρνουμε ένα νέο δάνειο για να πληρώσουμε ένα προηγούμενο, όταν το 2020 θα έχουμε φτάσει στο επίπεδο του 2009. Τι νόημα έχει;
Από την άλλη, δεν πιστεύω στην ικανότητα των πολιτικών κομμάτων και βάζω μέσα σε αυτά και τα κόμματα της Αριστεράς, διότι έχει διαμορφωθεί ένα μέτωπο από τα κάτω, από τους χούλιγκανς, από τους δημόσιους υπαλλήλους, από τους δασκάλους, από τους ταξιτζήδες κλπ., ένα μέτωπο, που πρέπει επιτέλους να του δώσουν μία πολιτική προοπτική. Δεν γίνεται να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται αυτό το μέτωπο από την αριστερά με αντίστοιχη λογική: Μέτωπο ο ένας, μέτωπο κι ο άλλος.
Από την εποχή που ο Τσίπρας μπήκε επικεφαλής του Συριζα, είχαμε διάσπαση Θεοδωράκη, διάσπαση Κουβέλη, διάσπαση Αλαβάνου… Αρκετά! Μπείτε μέσα και βοηθήστε τον κόσμο, δώστε μία πολιτική προοπτική και μία ανατροπή του συστήματος και όχι μονάχα σε ελληνικό επίπεδο, αλλά σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο. Διότι, το ξέρουμε, η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική. Είναι δομική του παγκόσμιου καπιταλισμού, που τώρα είναι η αδύναμή του στιγμή. Δώστε, λοιπόν, μια προοπτική που θα στηρίζεται σε μια κοινωνία με κοινότητες, με εναλλακτικούς οργανισμούς, με αυτοδιοίκηση, με συνεργασία. Δεν είναι τυχαίο, το ότι διαβάζουμε από τη Wall Street και από όλες τις χώρες, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία κλπ, πως πάνω-κάτω σε αυτό το πλαίσιο, πλέον, κινείται ο κόσμος παγκοσμίως.
Κάτι πρέπει να γίνει να πάρει ο κόσμος την εξουσία. Αλλά αυτό είναι δύσκολο, γιατί υπάρχουν οι εγωισμοί, υπάρχουν τα συμφέροντα, υπάρχουν οι σημαίες, υπάρχουν πολλά πράγματα, γι αυτό ο καθένας πρέπει να κάνει μία ανατροπή του εαυτού του.
Που καταλήγουμε, δηλαδή, ξεκινώντας με αφορμή την Ελευθεροτυπία; Ότι αυτή τη στιγμή, το λόγο έχει η αυτοδιαχείριση του ατόμου, εφόσον δεν έχουν πολιτική λύση τα κόμματα και δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία που να μπορεί να δημιουργήσει διέξοδο από αυτόν τον φαύλο κύκλο του οικονομικού πολέμου. Άρα το μήνυμα του κινήματος του Συντάγματος δεν ήταν ανούσιο. Δεν βγαίνει τίποτα με το να λειτουργούμε σαν κόμματα. Οπότε, τουλάχιστον στους αριστερούς, λέω, να χωθούν μέσα στον κόσμο και να δώσουν άλλη πολιτική προοπτική.
Εγώ, λόγου χάριν, είμαι συγγραφέας και έχω συμβόλαια με τους εκδοτικούς οίκους που μου χρωστάνε. Γιατί να μη βγάλω ένα βιβλίο στο διαδίκτυο; Ποιο είναι το νόημα να είμαι σε με έναν εκδότη, να μου δίνει ένα ποσοστό και να μη βγαίνει μετά ούτε στο τηλέφωνο, ασχέτως εάν και αυτός, έχει τα δικά του δίκια ενδεχομένως; Αφού, όμως, έχω διάθεση να δουλέψω για τον κόσμο, γιατί να μην το κάνω;
Καταλήγω λοιπόν, όπως ήδη είπα, ότι οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας θα μπορούσαν να κάνουν διαπραγματεύσεις, όπως έγινε και με την Le Monde diplomatique, να καλέσουν π.χ. τρεις ειδικούς για να τους δώσουν το know how, εφόσον ανάλογοι συνεταιρισμοί υπάρχουν στον κόσμο και είναι πάρα πολλοί. Χρειάζεται δημιουργικό μυαλό και συνεργασία, δηλαδή, να καθίσουμε όλοι μαζί και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, και όχι τι θα κάνω εγώ που είμαι εκδότης ή εσύ που είσαι εργαζόμενος.
Από εκεί και πέρα, ίσως να μην μπορούμε να πούμε στην εκδότρια της Ελευθεροτυπίας, «Μάνια Τεγοπούλου, άφησε τα στάνταρ ζωής που έχεις...» αλλά «…Μείωσέ τα. Και αφού είσαι το ιστορικό πρόσωπο της εφημερίδας, πάρε έναν καλό μισθό και άσε τους υπόλοιπους, εμάς δηλαδή τους εργαζόμενους, να μοιραστούμε τα υπόλοιπα».
Αυτό δεν θα έδειχνε και ότι πραγματικά θέλει να την κρατήσει την εφημερίδα; Νομίζω πως ναι. Επειδή παρακολουθώ πολλές ξένες εφημερίδες, η Ελευθεροτυπία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει τους πιο πολλούς ελεύθερους συντάκτες, δηλαδή, έχει 10, 15, 30; δεν ξέρω ακριβώς πόσους, με πολύ καλά άρθρα τα οποία δεν τα συναντάς στον ευρωπαϊκό τύπο, παρά μόνο στον ειδικό τύπο.
Ε, δεν μπορεί μία μεγάλη εφημερίδα, καθημερινή, να έχει τόσα πολλά ελεύθερα άρθρα. Και νομίζω αυτό ήταν που ενόχλησε και την κυβέρνηση του Πασοκ. Γιατί οι φήμες λένε, αν και όχι επιβεβαιωμένα, ότι η κυβέρνηση εμπόδισε τις τράπεζες να δώσουν χρήματα. Δεν τους κάνει αυτή η εφημερίδα. Να το πω αλλιώς, είναι μια πολιτική δίωξη. Δεν μπορούν να την κλείσουν με λογοκρισία, μπορούν, όμως, να την κλείσουνε μη δίνοντας χρήματα.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ
Το συγκεκριμένο παράδειγμα, της Le Monde diplomatique δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη, εναλλακτική λύση στο χώρο των εντύπων και όχι μόνο, δηλαδή, να γίνουν συνεταιρισμοί, όπως υπήρχαν οι αγρότες που πουλούσαν τα προϊόντα τους στην αγορά, έτσι να μαζευτούν και οι συντάκτες, το διοικητικό προσωπικό κλπ. της εφημερίδας, και να πουλάνε οι ίδιοι κατευθείαν το δικό τους προϊόν στον κόσμο.
Αυτή είναι μια βιώσιμη λύση και μπορεί τα έσοδα να είναι περιορισμένα σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά είναι καλύτερα από το τίποτα και το κυριότερο θα είναι δικά τους. Διότι τώρα είμαστε στο έλεος του κάθε εργοδότη που κάνει ότι θέλει και ο κάθε εργοδότης δεν εκδίδει ένα πολιτιστικό προϊόν, αλλά ένα εμπορικό προϊόν που θέλει να έχει κέρδος, οπότε, το βάρος του είναι οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό έχουμε και όλες αυτές τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Εάν, στη σημερινή κατάσταση, δεν πάρει ο ίδιος ο κόσμος πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς, όπως π.χ. αγροτικούς συνεταιρισμούς, εμπορικούς συνεταιρισμούς, εναλλακτικό εμπόριο, οτιδήποτε, έχοντας μπει στον αστερισμό του κέρδους θα πηγαίνουμε από φτώχεια σε φτώχεια. Ανάλογα παραδείγματα, συνεργασιών υπάρχουν σε όλο τον κόσμο: Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, και πολλές άλλες χώρες, που οδήγησαν π.χ. φτωχούς φοιτητές, να μένουν ο καθένας στο δωματιάκι του με κοινή κουζίνα, ή στη Δανία να υπάρχει ένα δίκτυο με κοινά αυτοκίνητα, ή στη Σουηδία (παραδείγματα πλούσιων, μάλιστα, χωρών) να έχουν δημοτικά ποδήλατα, τα οποία τα παίρνεις πηγαίνεις στη δουλειά σου και τα αφήνεις σε ένα άλλο χώρο στάθμευσης, οπότε διευκολύνεται το κοινό και χαμηλώνει το κόστος.
Δεν πρέπει να δεχτούμε παθητικά όλη αυτή την επίθεση και να φύγουμε από τη νοοτροπία του υπαλλήλου και του ατομικού και μόνο συμφέροντος. Δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση.
Προσωπικά πιστεύω, άλλωστε, ότι όλη αυτή η υπόθεση του χρέους είναι μία μπούρδα. Στην ουσία είναι ένα σχέδιο κατάκτησης της Ελλάδας. Μεταξάς και χρέος. Βενιζέλος και χρέος… κλπ., η Ελλάδα, με λίγα λόγια, είχε χρέος από τότε που γεννήθηκε ως κράτος, αφού από το 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ήταν ήδη προτεκτοράτο. Ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος. Οπότε, από τη μία μας έκαναν επιθέσεις με πραγματικούς πολέμους και από την άλλη με οικονομικούς που συνεχίζονται μέχρι τώρα.
Η Deutsche Bank είχε χρηματοδοτήσει το Νταχάου. Ήταν ο σπόνσορας. Ο Ford είχε δώσει όλα τα φορτηγά και τα τζιπ για τον Χίτλερ. Η Mercedes τι έκανε στον πόλεμο; Η IBM δεν είχε κάνει εκείνα τα εξελιγμένα μηχανήματα για να βρίσκουν τους Εβραίους; Η Siemens δεν είχε όλες τις επικοινωνίες; Η BOSS δεν είχε κάνει τα ρούχα των ναζί; Κι αυτές οι εταιρείες ακόμα κυριαρχούνε και καμία δεν έπαθε τίποτα. Δεν υπήρχε «Νυρεμβέργη» των εταιρειών, να τους καθίσουνε, δηλαδή, στο σκαμνί. Μόνοι τους έκαναν τον πόλεμο οι γερμανοί; Όχι. Ήταν, μια ολόκληρη οικονομική κοινωνία από κάτω, βιομηχανική, τραπεζική κλπ., που ενίσχυσε τον Χίτλερ. Τι έγιναν όλες αυτές οι εταιρείες; Δεν έχουν καμία ευθύνη; Και τι κάνανε τα όπλα; Για παράδειγμα, η εταιρεία Remington, με τις γραφομηχανές, προηγουμένως είχε τα όπλα.
Υπήρχε, λοιπόν, και υπάρχει, ένα πλέγμα που αντί να κάνει πόλεμο με όπλα κάνει οικονομικό πόλεμο.
Η απλή λογική, λοιπόν, λέει, όπως έχουν πει και πάρα πολλοί οικονομολόγοι, θα έπρεπε να δούμε από την αρχή: «Ποιο είναι αυτό το χρέος;». Υπάρχουν διεθνής επιτροπές, κινήσεις κλπ. σε όλο τον κόσμο, να καθίσουμε όλοι κάτω, να διερευνήσουμε τι είναι αυτό το χρέος. Γιατί εκείνο που λένε ακόμη και οι δεξιοί οικονομολόγοι, είναι ότι δεν γίνεται να παίρνουμε ένα νέο δάνειο για να πληρώσουμε ένα προηγούμενο, όταν το 2020 θα έχουμε φτάσει στο επίπεδο του 2009. Τι νόημα έχει;
Από την άλλη, δεν πιστεύω στην ικανότητα των πολιτικών κομμάτων και βάζω μέσα σε αυτά και τα κόμματα της Αριστεράς, διότι έχει διαμορφωθεί ένα μέτωπο από τα κάτω, από τους χούλιγκανς, από τους δημόσιους υπαλλήλους, από τους δασκάλους, από τους ταξιτζήδες κλπ., ένα μέτωπο, που πρέπει επιτέλους να του δώσουν μία πολιτική προοπτική. Δεν γίνεται να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται αυτό το μέτωπο από την αριστερά με αντίστοιχη λογική: Μέτωπο ο ένας, μέτωπο κι ο άλλος.
Από την εποχή που ο Τσίπρας μπήκε επικεφαλής του Συριζα, είχαμε διάσπαση Θεοδωράκη, διάσπαση Κουβέλη, διάσπαση Αλαβάνου… Αρκετά! Μπείτε μέσα και βοηθήστε τον κόσμο, δώστε μία πολιτική προοπτική και μία ανατροπή του συστήματος και όχι μονάχα σε ελληνικό επίπεδο, αλλά σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο. Διότι, το ξέρουμε, η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική. Είναι δομική του παγκόσμιου καπιταλισμού, που τώρα είναι η αδύναμή του στιγμή. Δώστε, λοιπόν, μια προοπτική που θα στηρίζεται σε μια κοινωνία με κοινότητες, με εναλλακτικούς οργανισμούς, με αυτοδιοίκηση, με συνεργασία. Δεν είναι τυχαίο, το ότι διαβάζουμε από τη Wall Street και από όλες τις χώρες, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία κλπ, πως πάνω-κάτω σε αυτό το πλαίσιο, πλέον, κινείται ο κόσμος παγκοσμίως.
Κάτι πρέπει να γίνει να πάρει ο κόσμος την εξουσία. Αλλά αυτό είναι δύσκολο, γιατί υπάρχουν οι εγωισμοί, υπάρχουν τα συμφέροντα, υπάρχουν οι σημαίες, υπάρχουν πολλά πράγματα, γι αυτό ο καθένας πρέπει να κάνει μία ανατροπή του εαυτού του.
Που καταλήγουμε, δηλαδή, ξεκινώντας με αφορμή την Ελευθεροτυπία; Ότι αυτή τη στιγμή, το λόγο έχει η αυτοδιαχείριση του ατόμου, εφόσον δεν έχουν πολιτική λύση τα κόμματα και δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία που να μπορεί να δημιουργήσει διέξοδο από αυτόν τον φαύλο κύκλο του οικονομικού πολέμου. Άρα το μήνυμα του κινήματος του Συντάγματος δεν ήταν ανούσιο. Δεν βγαίνει τίποτα με το να λειτουργούμε σαν κόμματα. Οπότε, τουλάχιστον στους αριστερούς, λέω, να χωθούν μέσα στον κόσμο και να δώσουν άλλη πολιτική προοπτική.
Εγώ, λόγου χάριν, είμαι συγγραφέας και έχω συμβόλαια με τους εκδοτικούς οίκους που μου χρωστάνε. Γιατί να μη βγάλω ένα βιβλίο στο διαδίκτυο; Ποιο είναι το νόημα να είμαι σε με έναν εκδότη, να μου δίνει ένα ποσοστό και να μη βγαίνει μετά ούτε στο τηλέφωνο, ασχέτως εάν και αυτός, έχει τα δικά του δίκια ενδεχομένως; Αφού, όμως, έχω διάθεση να δουλέψω για τον κόσμο, γιατί να μην το κάνω;
Καταλήγω λοιπόν, όπως ήδη είπα, ότι οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας θα μπορούσαν να κάνουν διαπραγματεύσεις, όπως έγινε και με την Le Monde diplomatique, να καλέσουν π.χ. τρεις ειδικούς για να τους δώσουν το know how, εφόσον ανάλογοι συνεταιρισμοί υπάρχουν στον κόσμο και είναι πάρα πολλοί. Χρειάζεται δημιουργικό μυαλό και συνεργασία, δηλαδή, να καθίσουμε όλοι μαζί και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, και όχι τι θα κάνω εγώ που είμαι εκδότης ή εσύ που είσαι εργαζόμενος.
Από εκεί και πέρα, ίσως να μην μπορούμε να πούμε στην εκδότρια της Ελευθεροτυπίας, «Μάνια Τεγοπούλου, άφησε τα στάνταρ ζωής που έχεις...» αλλά «…Μείωσέ τα. Και αφού είσαι το ιστορικό πρόσωπο της εφημερίδας, πάρε έναν καλό μισθό και άσε τους υπόλοιπους, εμάς δηλαδή τους εργαζόμενους, να μοιραστούμε τα υπόλοιπα».
Αυτό δεν θα έδειχνε και ότι πραγματικά θέλει να την κρατήσει την εφημερίδα; Νομίζω πως ναι. Επειδή παρακολουθώ πολλές ξένες εφημερίδες, η Ελευθεροτυπία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει τους πιο πολλούς ελεύθερους συντάκτες, δηλαδή, έχει 10, 15, 30; δεν ξέρω ακριβώς πόσους, με πολύ καλά άρθρα τα οποία δεν τα συναντάς στον ευρωπαϊκό τύπο, παρά μόνο στον ειδικό τύπο.
Ε, δεν μπορεί μία μεγάλη εφημερίδα, καθημερινή, να έχει τόσα πολλά ελεύθερα άρθρα. Και νομίζω αυτό ήταν που ενόχλησε και την κυβέρνηση του Πασοκ. Γιατί οι φήμες λένε, αν και όχι επιβεβαιωμένα, ότι η κυβέρνηση εμπόδισε τις τράπεζες να δώσουν χρήματα. Δεν τους κάνει αυτή η εφημερίδα. Να το πω αλλιώς, είναι μια πολιτική δίωξη. Δεν μπορούν να την κλείσουν με λογοκρισία, μπορούν, όμως, να την κλείσουνε μη δίνοντας χρήματα.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ
ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ»
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε κάν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι Εφορίες της διαφθοράς; Τα Νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποιά, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνον ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το Λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαιη ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλύψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα.
Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό.
Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Κώστας Βαξεβάνης
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ»
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε κάν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι Εφορίες της διαφθοράς; Τα Νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποιά, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνον ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το Λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαιη ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλύψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα.
Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό.
Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Κώστας Βαξεβάνης
ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ
Η εθελοντική, Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Hellenic Electronic Center» ανέλαβε την πρωτοβουλία συγκέντρωσης υπογραφών, με αίτημα την αποπληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα, όπως προκύπτουν από το κατοχικό δάνειο και τις θηριωδίες που διαπράχθησαν κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)