ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύω αυτή την επιστολή μιας αγαπητής συναδέλφου που απολύθηκε τον περασμένο Ιούνιο χωρίς κανένα σχόλιο Αγαπημένοι μου συνάδελφοι Ελπίζω να περάσατε ένα καλό καλοκαίρι, αντιστεκόμενοι στο μέτρο του δυνατού και του ανθρώπινου στην δίνη των γεγονότων που προκάλεσε η νιοστή εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση». Μια « μεταρρύθμιση» που σάρωσε αποδυναμώνοντας όλα τα σχολεία και προκάλεσε την συρρίκνωση όλης της παιδείας σ' ένα κυριολεκτικά αποστεωμένο μόρφωμα. Μια «μεταρρύθμιση» που επιχειρεί να μετατρέψει τον εκπαιδευτικό σ' ένα είδος μαριονέτας σ' ένα αθέατο θέατρο σκιών παραλόγου απ' όπου ξεπηδούν αμείλικτα ερωτήματα: Ποιοί είναι αυτοί που κινούν τα νήματα της ζωής μας, ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ερήμην μας, ποιοί είναι αυτοί που βάζουν τόσο άγριο χέρι στην ζωή μας, θολώνουν την ματιά μας, παγώνουν τις ελπίδες μας και προσπαθούν να μας καταργήσουν στο όνομα μιας αναβαθμισμένης παιδείας. Είμαι σίγουρη πως όλοι μας αυτό το καλοκαίρι ήλθαμε αντιμέτωποι με την αγωνία της επόμενης μέρας. Άλλος λίγο, άλλος πολύ, ο καθένας με το βάρος των υποχρεώσεων του. Μιας αγωνίας που αν το καλοσκεφτεί κανείς λειτούργησε ως παραπέτασμα στην αναζήτηση της μιας και μοναδικής αλήθειας που εκφράζει την συλλογικότητα μας και σφραγίζει τον χαρακτήρα της κοινωνίας που ζούμε. Μια κοινωνία απαίδευτη, που περιφρονεί την παιδεία αφήνοντάς την στο έλεος μιας τάξης ατόμων που επικαλούμενοι την σωτηρία της χώρας κατακρεουργεί με τρόπο απροκάλυπτα αισχρό και ανήθικο τις ζωές όλων μας. Αν θέλουμε όμως να μιλάμε για παιδεία, οφείλουμε και πρέπει να είμαστε ικανοί όχι μόνο να παρακολουθούμε τις αλλαγές αλλά και να τις κρίνουμε. Και εδώ μιλάμε για το απόλυτο τέλμα. Αυτά που ζήσαμε το καλοκαίρι και αυτά που θα ζήσουμε από τον Σεπτέμβρη δεν είναι παρά συμπτώματα μιας ασθένειας πολύ βαθύτερης που αφορά όχι μόνο την εκπαίδευση αλλά όλη την ελληνική κοινωνία. Και νομίζω ,αγαπημένοι μου συνάδελφοι ,ότι εκεί ακριβώς πρέπει να σταθούμε. Σ' αυτή την παθογένεια που κυοφορεί όλους αυτούς τους ιθύνοντες «βελτιωτικών κοινωνικών μέτρων» που με διάφορα ιδεολογικά προσήματα αφαιμάσσουν και καταργούν κάθε έννοια δημοκρατίας και αξιοκρατίας. Θυμάμαι σε μια πολιτιστική εκδήλωση που είχα κάνει με τα παιδιά του σχολείου, είχαμε επιχειρήσει να δώσουμε τον ορισμό της «καλής κοινωνίας». Και όλοι συμφωνήσαμε πως μια καλή κοινωνία είναι εκείνη που πολλαπλασιάζει τις ευκαιρίες για όλους, επιτρέπει σε όλους να αναπτύξουν τις ικανότητες και τα ταλέντα τους, χωρίς αυτά να συντρίβονται σε υπερβολικά άκαμπτες δομές. Μια καλή κοινωνία είναι εκείνη που πρεσβεύει μια δημοκρατία που δεν αποδέχεται το χάσμα ανάμεσα στις αρχές και στις πράξεις της. Σε μια τέτοια κοινωνία πιστεύω συνάδελφοι πως οφείλουμε να τείνουμε όλες τις προσπάθειές μας, αντιστεκόμενοι έτσι στην κλειστοφοβική απομόνωση που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Κάπως έτσι ήθελα να επικοινωνήσω μαζί σας, να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου και σιγοψιθυρίζοντας τους γνωστούς σε όλους μας στίχους «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτά την δική σου μελαγχολία», να αποχαιρετήσω όχι μόνο ένα κομμάτι της ζωής μου, αυτού ως ενεργού εκπαιδευτικού, αλλά και ένα Σχολείο που με τίμησε δείχνοντας μου απόλυτη εμπιστοσύνη και παραχωρώντας μου ζωτικό χώρο να λειτουργήσω ως άνθρωπος και ως εκπαιδευτικός. Και επειδή τίποτα σε αυτή την ζωή δεν είναι δεδομένο θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους με τους οποίους συνεργάστηκα κοντά πέντε χρόνια διαγράφοντας μια διαδρομή που το σύνολο της υπήρξε γόνιμο και δημιουργικό και ανέδειξε ένα φωτεινό κομμάτι στον καθένα μας. Καλή συνέχεια σε όλους μας