ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Μέσα στη θερινή ραστώνη και μεταξύ τυριού και αχλαδιού, μοιραία ένα από τα θέματα συζητήσεων μεταξύ φίλων και γνωστών, ήταν η οικονομική κρίση που περνά η πατρίδα μας και κυρίως το θέμα των ημερών που δεν είναι άλλο από την «κινητικότητα- απόλυση» των δημοσίων υπαλλήλων. Πράγματι μέσα από αυτές τις συζητήσεις που καμιά φορά έφταναν και στην έντονη αντιπαράθεση με λεκτικούς χαρακτηρισμούς απαράδεκτους για τους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα, διαπιστώνεται η μεγάλη ρήξη που έχει επέλθει στον κοινωνικό ιστό και την κοινωνία μας γενικότερα. Είναι πράγματι θλιβερό να υπάρχουν άνθρωποι που στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, της παιδείας της υγείας κλπ, οι οποίοι να εύχονται απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι υπάλληλου που αμείβονται με 700 – 800 ευρώ, και που με πολύ μεγάλο ζόρι κατορθώνουν να επιβιώνουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν αυτές οι απόψεις εκφέρονται από υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι και αυτοί βρίσκονται στην ίδια ή ακόμα χειρότερη οικονομική θέση, δηλαδή είναι απολυμένοι συμπληρώνοντας τον θλιβερό κατάλογο του 1.700.00 ανέργων. Το ερώτημα που τίθεται σε όλους αυτούς είναι το εξής: Αν απολυθούν ακόμα και όλοι οι δημόσιου υπάλληλοι αυτοί οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα θα βρουν δουλειά; Η απάντηση είναι εύκολη. Φυσικά και όχι. Σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι περί άλλων τυρβάζουν. Συμπερασματικά εκείνο το οποίο μένει είναι η γνωστή ρήση «Να ψοφήσει η κατσίκα και του γείτονα, αφού ψόφησε και η δική μου κατσίκα», μια εντελώς παράλογη και αδιέξοδη αντίληψη που δεν οδηγεί πουθενά την κοινωνία, παρά μονάχα στον κοινωνικό κανιβαλισμό και στην πλήρη σαλαμοποίηση με απρόβλεπτες διαστάσεις. Δεν πρέπει να λησμονούμε δύο παραμέτρους: 1)Δημοσκοπικό εύρημα αναφέρει ότι το 60% της Ελληνικής κοινωνίας συμφωνεί με τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα και2) Κάθε απόλυση δημοσίου υπαλλήλου επιφέρει τρεις απολύσεις στον ιδιωτικό τομές της οικονομίας. Ας Βγάλουμε λοιπόν όσοι έχουμε λίγο μυαλό στον εγκέφαλο μας τα συμπεράσματα μας και ας κατανοήσουμε ποιόν εξυπηρετεί μια τέτοιου είδους αντιπαράθεση μεταξύ εργαζομένων. Θα είμαι ο τελευταίος που θα πω ότι όλα στο δημόσιο λειτουργούσαν σωστά. Φυσικά και χρειάζονται αλλαγές ποιοτικού χαρακτήρα, φυσικά και χρειάζεται αξιολόγηση δομών και προσώπων με αξιοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες, άλλο αυτό και άλλο οι οριζόντιες απολύσεις που λειτουργούν ισοπεδωτικά και διαλυτικά μέσα στην κοινωνία. Θα το καταλάβουν όλοι αν και είναι σε όλους ορατό η διάλυση του δημοσίου τομέα τι αποτελέσματα έχει επιφέρει όταν αν δεν έχεις λεφτά δεν μπορείς να νοσηλευτείς να πάρεις τα φάρμακα σου, να εκπαιδεύσεις το παιδί σου κλπ. Μαζί όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, μπορούμε να κατακτήσουμε πράγματα, χωριστά το μόνο που μας περιμένει είναι ακόμα χειρότερες μέρες. Είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε τον κατάλληλο δρόμο.