ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύω αυτή την επιστολή μιας αγαπητής συναδέλφου που απολύθηκε τον περασμένο Ιούνιο χωρίς κανένα σχόλιο Αγαπημένοι μου συνάδελφοι Ελπίζω να περάσατε ένα καλό καλοκαίρι, αντιστεκόμενοι στο μέτρο του δυνατού και του ανθρώπινου στην δίνη των γεγονότων που προκάλεσε η νιοστή εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση». Μια « μεταρρύθμιση» που σάρωσε αποδυναμώνοντας όλα τα σχολεία και προκάλεσε την συρρίκνωση όλης της παιδείας σ' ένα κυριολεκτικά αποστεωμένο μόρφωμα. Μια «μεταρρύθμιση» που επιχειρεί να μετατρέψει τον εκπαιδευτικό σ' ένα είδος μαριονέτας σ' ένα αθέατο θέατρο σκιών παραλόγου απ' όπου ξεπηδούν αμείλικτα ερωτήματα: Ποιοί είναι αυτοί που κινούν τα νήματα της ζωής μας, ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ερήμην μας, ποιοί είναι αυτοί που βάζουν τόσο άγριο χέρι στην ζωή μας, θολώνουν την ματιά μας, παγώνουν τις ελπίδες μας και προσπαθούν να μας καταργήσουν στο όνομα μιας αναβαθμισμένης παιδείας. Είμαι σίγουρη πως όλοι μας αυτό το καλοκαίρι ήλθαμε αντιμέτωποι με την αγωνία της επόμενης μέρας. Άλλος λίγο, άλλος πολύ, ο καθένας με το βάρος των υποχρεώσεων του. Μιας αγωνίας που αν το καλοσκεφτεί κανείς λειτούργησε ως παραπέτασμα στην αναζήτηση της μιας και μοναδικής αλήθειας που εκφράζει την συλλογικότητα μας και σφραγίζει τον χαρακτήρα της κοινωνίας που ζούμε. Μια κοινωνία απαίδευτη, που περιφρονεί την παιδεία αφήνοντάς την στο έλεος μιας τάξης ατόμων που επικαλούμενοι την σωτηρία της χώρας κατακρεουργεί με τρόπο απροκάλυπτα αισχρό και ανήθικο τις ζωές όλων μας. Αν θέλουμε όμως να μιλάμε για παιδεία, οφείλουμε και πρέπει να είμαστε ικανοί όχι μόνο να παρακολουθούμε τις αλλαγές αλλά και να τις κρίνουμε. Και εδώ μιλάμε για το απόλυτο τέλμα. Αυτά που ζήσαμε το καλοκαίρι και αυτά που θα ζήσουμε από τον Σεπτέμβρη δεν είναι παρά συμπτώματα μιας ασθένειας πολύ βαθύτερης που αφορά όχι μόνο την εκπαίδευση αλλά όλη την ελληνική κοινωνία. Και νομίζω ,αγαπημένοι μου συνάδελφοι ,ότι εκεί ακριβώς πρέπει να σταθούμε. Σ' αυτή την παθογένεια που κυοφορεί όλους αυτούς τους ιθύνοντες «βελτιωτικών κοινωνικών μέτρων» που με διάφορα ιδεολογικά προσήματα αφαιμάσσουν και καταργούν κάθε έννοια δημοκρατίας και αξιοκρατίας. Θυμάμαι σε μια πολιτιστική εκδήλωση που είχα κάνει με τα παιδιά του σχολείου, είχαμε επιχειρήσει να δώσουμε τον ορισμό της «καλής κοινωνίας». Και όλοι συμφωνήσαμε πως μια καλή κοινωνία είναι εκείνη που πολλαπλασιάζει τις ευκαιρίες για όλους, επιτρέπει σε όλους να αναπτύξουν τις ικανότητες και τα ταλέντα τους, χωρίς αυτά να συντρίβονται σε υπερβολικά άκαμπτες δομές. Μια καλή κοινωνία είναι εκείνη που πρεσβεύει μια δημοκρατία που δεν αποδέχεται το χάσμα ανάμεσα στις αρχές και στις πράξεις της. Σε μια τέτοια κοινωνία πιστεύω συνάδελφοι πως οφείλουμε να τείνουμε όλες τις προσπάθειές μας, αντιστεκόμενοι έτσι στην κλειστοφοβική απομόνωση που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Κάπως έτσι ήθελα να επικοινωνήσω μαζί σας, να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου και σιγοψιθυρίζοντας τους γνωστούς σε όλους μας στίχους «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτά την δική σου μελαγχολία», να αποχαιρετήσω όχι μόνο ένα κομμάτι της ζωής μου, αυτού ως ενεργού εκπαιδευτικού, αλλά και ένα Σχολείο που με τίμησε δείχνοντας μου απόλυτη εμπιστοσύνη και παραχωρώντας μου ζωτικό χώρο να λειτουργήσω ως άνθρωπος και ως εκπαιδευτικός. Και επειδή τίποτα σε αυτή την ζωή δεν είναι δεδομένο θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους με τους οποίους συνεργάστηκα κοντά πέντε χρόνια διαγράφοντας μια διαδρομή που το σύνολο της υπήρξε γόνιμο και δημιουργικό και ανέδειξε ένα φωτεινό κομμάτι στον καθένα μας. Καλή συνέχεια σε όλους μας

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Μέσα στη θερινή ραστώνη και μεταξύ τυριού και αχλαδιού, μοιραία ένα από τα θέματα συζητήσεων μεταξύ φίλων και γνωστών, ήταν η οικονομική κρίση που περνά η πατρίδα μας και κυρίως το θέμα των ημερών που δεν είναι άλλο από την «κινητικότητα- απόλυση» των δημοσίων υπαλλήλων. Πράγματι μέσα από αυτές τις συζητήσεις που καμιά φορά έφταναν και στην έντονη αντιπαράθεση με λεκτικούς χαρακτηρισμούς απαράδεκτους για τους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα, διαπιστώνεται η μεγάλη ρήξη που έχει επέλθει στον κοινωνικό ιστό και την κοινωνία μας γενικότερα. Είναι πράγματι θλιβερό να υπάρχουν άνθρωποι που στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, της παιδείας της υγείας κλπ, οι οποίοι να εύχονται απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι υπάλληλου που αμείβονται με 700 – 800 ευρώ, και που με πολύ μεγάλο ζόρι κατορθώνουν να επιβιώνουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν αυτές οι απόψεις εκφέρονται από υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι και αυτοί βρίσκονται στην ίδια ή ακόμα χειρότερη οικονομική θέση, δηλαδή είναι απολυμένοι συμπληρώνοντας τον θλιβερό κατάλογο του 1.700.00 ανέργων. Το ερώτημα που τίθεται σε όλους αυτούς είναι το εξής: Αν απολυθούν ακόμα και όλοι οι δημόσιου υπάλληλοι αυτοί οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα θα βρουν δουλειά; Η απάντηση είναι εύκολη. Φυσικά και όχι. Σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι περί άλλων τυρβάζουν. Συμπερασματικά εκείνο το οποίο μένει είναι η γνωστή ρήση «Να ψοφήσει η κατσίκα και του γείτονα, αφού ψόφησε και η δική μου κατσίκα», μια εντελώς παράλογη και αδιέξοδη αντίληψη που δεν οδηγεί πουθενά την κοινωνία, παρά μονάχα στον κοινωνικό κανιβαλισμό και στην πλήρη σαλαμοποίηση με απρόβλεπτες διαστάσεις. Δεν πρέπει να λησμονούμε δύο παραμέτρους: 1)Δημοσκοπικό εύρημα αναφέρει ότι το 60% της Ελληνικής κοινωνίας συμφωνεί με τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα και2) Κάθε απόλυση δημοσίου υπαλλήλου επιφέρει τρεις απολύσεις στον ιδιωτικό τομές της οικονομίας. Ας Βγάλουμε λοιπόν όσοι έχουμε λίγο μυαλό στον εγκέφαλο μας τα συμπεράσματα μας και ας κατανοήσουμε ποιόν εξυπηρετεί μια τέτοιου είδους αντιπαράθεση μεταξύ εργαζομένων. Θα είμαι ο τελευταίος που θα πω ότι όλα στο δημόσιο λειτουργούσαν σωστά. Φυσικά και χρειάζονται αλλαγές ποιοτικού χαρακτήρα, φυσικά και χρειάζεται αξιολόγηση δομών και προσώπων με αξιοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες, άλλο αυτό και άλλο οι οριζόντιες απολύσεις που λειτουργούν ισοπεδωτικά και διαλυτικά μέσα στην κοινωνία. Θα το καταλάβουν όλοι αν και είναι σε όλους ορατό η διάλυση του δημοσίου τομέα τι αποτελέσματα έχει επιφέρει όταν αν δεν έχεις λεφτά δεν μπορείς να νοσηλευτείς να πάρεις τα φάρμακα σου, να εκπαιδεύσεις το παιδί σου κλπ. Μαζί όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, μπορούμε να κατακτήσουμε πράγματα, χωριστά το μόνο που μας περιμένει είναι ακόμα χειρότερες μέρες. Είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε τον κατάλληλο δρόμο.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Το φετινό καλοκαίρι στο χωριό μπορώ να το χαρακτηρίσω ιδιαίτερο. Αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι παρά το ότι αρκετοί συμπατριώτες από την Αθήνα κατέβηκαν στο χωριό ιδιαίτερα τώρα τον Αύγουστο, το χωριό ιδιαίτερα τα βράδια εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων έδειχνε χωρίς κόσμο. Σε Αυτό συνέτεινε το κλείσιμο της μοναδικής ταβέρνας που υπήρχε στο χωριό, με αποτέλεσμα πολλοί συμπατριώτες μας να βρίσκουν καταφύγιο σε άλλα χωριά της περιοχής, το υπαρκτό γεγονός της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την πατρίδα μας, καθώς και στο απαράδεκτο γεγονός, αρκετοί νεολαίοι του χωριού μας να βρίσκουν τρόπο διασκέδασης πηγαίνοντας σχεδόν αποκλειστικά στην διπλανή Βανάδα ενώ θα μπορούσαν να οργανώσουν τις συναντήσεις τους κυρίως στο χωριό μας, το οποίο τέλος πάντων είναι και τριπλάσιο σε πληθυσμό και έχει πιστεύω και περισσότερες δυνατότητες να δημιουργήσει συνθήκες διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Δεν θέλω βεβαίως να διαφωνήσω με τις επιλογές των παιδιών μας, εκείνο όμως που θέλω να τονίσω, είναι πως αν δεν δημιουργηθεί στέκι νεολαίας στο χωριό μας, τότε τα περισσότερα παιδιά δεν θα έρχονται καθόλου στο αυτό. Είναι παρήγορο το γεγονός της προσπάθειας που καταβάλει ο Πρόεδρος της κοινότητας Πάνος Μητρόπουλος και ελπίζω οι προσπάθειές του να ευοδωθούν και του χρόνου το καλοκαίρι το χωριό μας να παρουσιάσει μιαν άλλη εικόνα πιο όμορφη και πιο ζωντανή, κυρίως με την παρουσία της νέας γενιάς.

«ΟΧΙ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ»

Κάπως έτσι ήταν το σύνθημα της αφίσας που φτιάχτηκε από τους μαθητές της σχολής μας της Επαγγελματικής Σχολής Ζωγράφου και η οποία προανήγγειλε την εκδήλωση που ετοίμασαν την προηγούμενη σχολική χρονιά με την καθοδήγηση και βοήθεια της καθηγήτριάς τους. Θα μπορούσε να έγραφε η αφίσα το σύνθημα γιατί καταστρέφετε το μέλλον μας, την προοπτική μας και τη νιότη μας. Η αφίσα αυτή που στέκει μετέωρη ακόμα στον τοίχο της αίθουσας πολλαπλών εκδηλώσεων του σχολείου, έμελε να είναι σχεδόν προφητική αυτών που έγιναν ξαφνικά σε μία νύκτα, με την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει τέσσερες ειδικότητες και ταυτόχρονα να θέσει σε διαθεσιμότητα και σε συνέχεια σε απόλυση μετά από οκτώ μήνες, τους καθηγητές που δίδασκαν σε αυτά τα τμήματα. Η αφίσα αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν αγγελτήριο ενός ξαφνικού θανάτου μιας ολόκληρης μαθητικής κοινότητας, ενός σχολείου μιας προοπτικής που υπήρχε για αυτά τα παιδιά που φοιτούσαν σε αυτές τις ειδικότητες. Οι συνέπειες για την ελληνική κοινωνία ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιηθεί, δεν έχει επαρκώς εξηγηθεί και από εμάς που εργαζόμαστε στα ελληνικά σχολεία, ποιο είναι το κοινωνικό κόστος αυτής της ενέργειας από την πλευρά της κυβέρνησης. Τα σχολεία αυτά της Τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης, είναι σχολεία μιας δεύτερης ευκαιρίας για πολλούς μαθητές που επιθυμούν να αποκτήσουν ένα επαγγελματικό εφόδιο, το οποίο θα τους εντάξει ως ενεργούς και υπεύθυνους πολίτες μέσα στον παραγωγικό ιστό της κοινωνίας μας. Και αναφέρω την λέξη σχολεία δεύτερης ευκαιρίας γιατί η πλειονότητα των μαθητών μας κυρίως στις ΕΠΑΣ είναι απόφοιτοι γενικών λυκείων αλλά και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στις δε ειδικότητες που καταργήθηκαν φοιτούσαν σχεδόν το 75% του συνόλου των μαθητών της σχολής. Η απορροφητικότητα δε των αποφοίτων αυτών των σχολείων ήταν πάνω από 80%. Όπως λοιπόν καταλαβαίνουμε όλοι ακόμα και οι ποιο αδαείς, ή ακόμα και οι ποιο καλοπροαίρετοι, αυτό το χτύπημα σε αυτές τις πολυπληθείς ειδικότητες, είναι μια πυρηνική βόμβα στα θεμέλια όλης της δημόσιας τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης, γατί θα έχει σαν αποτέλεσμα, την συγχώνευση, το κλείσιμο σχολείων και την απόλυση στο προσεχές μέλλον και άλλων συναδέλφων καθηγητών. Άρα με ένα σμπάρο το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση πέτυχε δυο τρυγόνια. Στα σχολεία της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης και ειδικότερα στις ΕΠΑΣ φοιτούσαν κυρίως φτωχοί και εργαζόμενοι μαθητές, μαθητές που το πρωί τρέχουν για το μεροκάματο της επιβίωσης και το απόγευμα με την ψυχή στο στόμα έρχονταν στο σχολείο ακόμα και με τα ρούχα της δουλειάς, πολλές φορές και χωρίς να προλάβουν να πλυθούν και να φάνε, αλλά η αξιοπρέπεια και το ήθος που έφερναν μαζί τους ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Τα παιδιά αυτά, παιδιά ενός κατώτερου θεού για κάποιους, αλλά ενός ανώτερου για μας που τα γνωρίσαμε και τα γνωρίζουμε καθημερινά, δεν αξίζουν αυτής της μεταχείρισης και αντιμετώπισης από την πολιτεία. Μην ακούτε τις κορώνες του υπουργού της παιδείας ότι τάχα θα τελειώσουν ομαλά τις σπουδές τους και ότι κατόπιν όσοι διαλέξουν αυτές τις ειδικότητες μπορούν να πάνε σε ΙΕΚ. Αυτά είναι λόγια του αέρα χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Εκείνο που θα συμβεί είναι ότι τα παιδιά που θα πάνε στη Β τάξη θα διδαχθούν ελάχιστα έως καθόλου μαθήματα λόγω της έλλειψης εκπαιδευτικών άλλωστε αυτό δεν συνέβη και φέτος με την ειδικότητα της κομμωτικής όπου το πρώτο μάθημα ειδικότητας οι μαθητές και μαθήτριες το έκαναν μετά το Πάσχα; Φέτος πως θα διδαχθούν οι μαθητές και των άλλων ειδικοτήτων όταν ο κ Υπουργός της Παιδείας προανήγγειλε την μείωση των ωρομισθίων και των αναπληρωτών κατά σχεδόν 80%; Λόγια-λόγια του αέρα. Απευθύνονται μάλλον σε ηλιθίους και προσπαθούν να πείσουν έναν ολόκληρο λαό βομβαρδίζοντας τον με ψέματα και ανακρίβειες. Εκείνο που πραγματικά θα συμβεί, θα είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος των παιδιών να μην κάνουν σπουδές και ένα μικρότερο λόγω κυρίως του οικονομικού κόστους να στραφούν στα πιράνχας της ιδιωτικής εκπαίδευσης που άνοιξαν τα μαγαζιά τους και περιμένουν τους μελλοντικούς πελάτες. Αντί επίσης οι προσπάθειες της πολιτείας να τείνουν στην μεταβολή της αναλογίας μεταξύ γενικής και τεχνικής εκπαίδευσης ως προς την προτίμηση των μαθητών, από το 70%-30% υπέρ της γενικής στο ακριβώς ανάποδο ποσοστό υπέρ της τεχνικής εκπαίδευσης δηλαδή, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα πολιτισμένα κράτη τη Ευρώπης, κάνει ότι είναι δυνατό στο να απαξιωθεί ακόμα περισσότερο η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση. Βεβαίως σε λίγο πλησιάζει και η «μεταρρύθμιση» και της γενικής εκπαίδευσης και τότε δεν θα έχουμε μαντίλι να κλάψουμε όλοι μαζί οι εκπαιδευτικοί, και μαζί με εμάς η ελληνική κοινωνία και κυρίως οι πιο οικονομικά αδύναμοι. Αυτήν την ώρα δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό και αποστασιοποίηση, όταν έχει πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα είναι βέβαιο ότι κινδυνεύει και το δικό μας. Αυτό το λέω για κάποιους αφελείς και ανυποψίαστους, που νομίζουν ότι αυτά τα μέτρα που πάρθηκαν δεν τους αφορούν. Τους προειδοποιώ ότι το Σεπτέμβριο θα βρεθούν μπροστά σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Αν νομίζουν μερικοί ότι λόγω του γεγονότος ότι είναι στη γενική εκπαίδευση ή ότι έχουν ειδικότητες που δεν έχουν σχέση με τους συγκεκριμένους κλάδους, θα διαψευστούν πολύ οικτρά. Μόνο με ενότητα αλληλεγγύη και αγώνα θα αποτραπούν τα χειρότερα που σχεδιάζονται. Μην ξεχνάμε ότι κεφάλια θέλουν να κόψουν και ας είναι οποιουδήποτε συναδέλφου, δεν σταματούν και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα. Αυτές τις ημέρες πραγματικά αισθάνομαι ένα τεράστιο βάρος και μια πολύ μεγάλη θλίψη μέσα μου γι’ αυτό που έχει συμβεί στο σχολείο μου, σε ένα σχολείο που το υπηρετώ σχεδόν 25 χρόνια. Χάνουμε από αυτό το σχολείο εξαιρετικούς και καθ’ όλα άξιους συναδέλφους, με τους οποίους μοιραστήκαμε χαρές, αγωνίες, πίκρες αλλά και δημιουργικές στιγμές οι οποίες μας έκαναν καλύτερους εκπαιδευτικούς και ανθρώπους. Μοιραστήκαμε με τους μαθητές μας τις αγωνίες τους, τα όνειρα τους, τους προβληματισμούς τους, δώσαμε και δίνουμε καθημερινά κομμάτι από την ψυχή μας, κάτι που πολλοί δεν μπορούν να το καταλάβουν, ακριβώς γιατί δεν είναι εκπαιδευτικοί και γι’ αυτό και τους δικαιολογώ μερικώς για κάποιες πρόχειρες και μερικές φορές κακόβουλες κριτικές που κάνουν εναντίον του κλάδου μας. Δυστυχώς η πολιτεία με την τραγική της απόφαση να ξεριζώσει από το σχολείο τους λειτουργούς του, δεν καταλαβαίνει ότι όταν από ένα σώμα αφαιρέσεις την καρδιά, αυτό το σώμα θα πεθάνει και η καρδιά του σχολείου είναι ο εκπαιδευτικός. Δεν σκέφτηκε με την απόφασή της αυτή η πολιτεία, ότι πίσω από τους αριθμούς της τρόικα υπάρχουν άνθρωποι με ανάγκες, άνθρωποι που έχουν υποχρεώσεις παντός τύπου (οικονομικές κοινωνικές) κλπ. Δεν σκέφτηκε η πολιτεία ότι όταν έναν επιτυχημένο άνθρωπο χωρίς καμιά αιτία, χωρίς καμιά αφορμή, τον πετάς στο δρόμο ότι τον ισοπεδώνεις ψυχολογικά και του δημιουργείς τεράστια κοινωνικά και ψυχικά βάρη; Δεν σκέφτονται όλοι αυτοί οι νοσηροί εγκέφαλοι ότι όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες διαδικασίες; Σε καταστάσεις οργής και κοινωνικής έκρηξης; Συνάδελφοι, πρέπει όλοι να σταθούμε αλληλέγγυοι και συναγωνιστές μαζί με τους συναδέλφους που πλήττονται τώρα και να τους πούμε ότι θα προσπαθήσουμε μέσα από τους μαζικούς αγώνες που έρχονται, να ανατρέψουμε αύτη την τόσο άδικη απόφαση και να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο τοπίο για όλους μας. Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος. Χαμένος είναι ο αγώνας που δεν δίνεται. Θα νικήσουμε γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Γιώργος Η. Κασίμης

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ...........

Τελικά με την χθεσινή απόφαση της βουλής και της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου, όλα τα θέματα λύνονται και η Ελλάδα οδηγείται προς την πρόοδο την ανάπτυξη και την αθανασία. Για το μεγάλο θέμα της εκπαίδευσης τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα, γιατί εκτός των άλλων έγινε αξιολόγηση δομών και θεσμών, καταργήθηκαν κάποια χαζά ηλίθια και άχρηστα επαγγέλματα στα οποία σπούδαζαν μερικές χιλιάδες κακών μαθητών που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στην φοβερή και τρομερή γενική εκπαίδευση, όπως είναι τα επαγγέλματα των φυσιοθεραπευτών, των επαγγελμάτων υγείας γενικότερα, των αισθητικών, των κομμωτριών των γραφιστών κλπ, και έτσι η πατρίδα μας ακόμα πιο δυνατή και με μεγαλύτερη δύναμη και καθαρότητα βαδίζει προς το πεπρωμένο της που ταυτίζεται με τις ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης και του κόσμου. Τώρα βρέ αδέλφια η ανάπτυξη έχει και κάποια θύματα και κάποιες επιπτώσεις, αλλά δε βαριέσαι, θα φροντίσει η εθνική κυβέρνηση να τα λύσει και αυτά. Και για να γίνω πιο σαφής, οι καθηγητές που τίθενται σε διαθεσιμότητα και μετά από 8 μήνες σε απόλυση, θα επιλεγούν πάντα μετά από αξιοκρατικές θεσμικές και διάφανες όπως πάντα διαδικασίες, να διδάξουν σαν ωρομίσθιοι στα σχολεία που θα μεταφερθούν οι ειδικότητας που καταργήθηκαν στην ΤΕΕ δηλαδή στα ΙΕΚ, τα οποία σε λίγα χρόνια και αυτά θα καταργηθούν. Βλέπετε εσείς κανένα πρόβλημα; Απολύτως κανένα. Άλλοι εκπαιδευτικοί απλώς θα δουλέψουν σαν γραφιάδες σε κάποιες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας αρκεί βεβαίως να έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους ή και διδακτορικούς,και αυτό δεν μας ενοχλεί, γιατί η διεκπεραίωση των εγγράφων χρειάζεται πρώην εκπαιδευτικούς γιατί εκεί που τα έξυναν στα σχολεία, ε είχαν μάθει και πέντε γνώσεις γύρω από αυτά τα θέματα. Και γαμώ τα υπουργεία μας δηλαδή. Ε και κάποιοι άλλοιπρώην συνάδελφοι, δεν θα κάνουν απολύτως τίποτα και απλά θα πάνε στο σπίτι τους να ξεκουραστούν, βλέπετε βρέ πρώην συνάδελφοι πως σας σκέφτεται η κυβέρνηση, και για εσάς φρόντισε για να έχετε καλή υγεία γιατί ως γνωστόν από το καθισιό κανένας δεν πέθανε, αντιθέτως από την πολύ δουλειά πάρα πολλοί. Αρά λοιπόν όλοι αυτοί που χθες φωνασκούσαν και χάλαγαν την ησυχία των κυβερνητικών βουλευτών μέσα στη βουλή, είναι εχθροί της πατρίδας δεν θέλουν τίποτα να πάει μπροστά σε αυτή τη χώρα, και θέλουν να κρατήσουν τη χώρα μας καθηλωμένη στη μιζέρια και την ανυποληψία. Όλοι αυτοί οι αναρχικοί πρέπει να παταχτούν και να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Εγώ θα πρότεινα να τους στείλουμε στη Μακρόνησο η ακόμα και στη Γυάρο, αν αυτό είναι εφικτό και συμφωνεί βεβαίως και ο κ. Υπουργός της Εθνικής Παιδείας. Όλοι οι άλλοι, εμείς εννοώ οι υγιώς σκεπτόμενοι, πρέπει όλους αυτούς να τους διαγράψουμε από τα κατάστιχα μας, και όλοι μαζί με μεγάλο ζήλο, να πάμε να υποδεχτούμε τον μεγάλο Γερμανό πολιτικό και φιλέλληνα, κ. Β. Σόιμπλε. Στην υγειά μας καλά κρασά και θα επανέλθω όταν η εθνική κυβέρνηση καταθέσει το φοβερό και τρομερό νομοσχέδιο για το Τεχνολογικό Λύκειο το οποίο το επεξεργάζεται εδω και 5 χρόνια και το οποίο θα ολοκληρώσει τη μεγάλη αλλαγή στην εκπαίδευση και στη Ελλάδα μας και θα πέσει πολύ γέλιο και κλάμα μαζί, από τη χαρά που θα πάρουμε, βεβαίως -βεβαίως. gkasimis 17/7/2013

ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑ.Σ. ΖΩΓΡΑΦΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑ.Σ. ΖΩΓΡΑΦΟΥ Στο πολυνομοσχέδιο που πρόκειται να τεθεί σε ψηφοφορία στη Βουλή, τη Τετάρτη , μεταξύ άλλων προβλέπεται και η κατάργηση 50 ειδικοτήτων στη Δημόσια Δευτεροβάθμια Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση, με άμεσο αποτέλεσμα 2.500 εκπαιδευτικοί συνολικά να οδηγηθούν στη διαθεσιμότητα και στην ανεργία. Πρέπει να θυμίσουμε ότι οι εκπαιδευτικοί ανήκουν στους υπαλλήλους του στενού δημοσίου τομέα και είναι από τις κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, που διορίζονται με μεθόδους απόλυτα διαφανείς, αξιοκρατικές και νομιμότατες. Οι προς κατάργηση ειδικότητες αποτελούν έναν πυρήνα έλξης στη Δημόσια Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση, τόσο στα ΕΠΑ.Λ. όσο και στις ΕΠΑ.Σ. για μία μεγάλη ομάδα μαθητών, χωρίς καμία απολύτως οικονομική επιβάρυνση. Είναι λοιπόν ξεκάθαρη η πρόθεση της κυβέρνησης να μετατρέψει την εκπαίδευση σε εμπορεύσιμο είδος. Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι περισσότερο από τρεις δεκαετίες, χιλιάδες απόφοιτοι της Δημόσιας Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, δηλ. των ΕΠΑΛ & ΕΠΑΣ όπως αυτά λειτουργούν σήμερα (αλλά και των Τ.Ε.Λ., Τ.Ε.Σ. και Τ.Ε.Ε. όπως λειτουργούσαν παλαιότερα), λόγω των εξειδικευμένων τεχνικών και επαγγελματικών γνώσεων που αποκτούσαν, μπορούσαν να ενταχθούν ευκολότερα στην αγορά εργασίας είτε ως υπάλληλοι, είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Γι’ αυτό, ακόμα και σήμερα και παρά την τεράστια οικονομική κρίση που έχει συρρικνώσει την αγορά εργασίας, πολλοί νέοι άνθρωποι, εγγράφονται στα σχολεία αυτά για να αποκτήσουν εξειδικευμένες επαγγελματικές και τεχνικές γνώσεις που θα τους βοηθήσουν στην επαγγελματική τους αποκατάσταση. Δυστυχώς, μέσα από το κλείσιμο ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ και την απαξίωση της Δημόσιας Τεχνικής Εκπαίδευσης, η κυβέρνηση βάζει τροχοπέδη στην επαγγελματική αποκατάσταση χιλιάδων νέων και θρέφει το “θηρίο της ανεργίας” που κοντεύει να κατασπαράξει ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία και ειδικότερα τις νέες γενιές της πατρίδας μας. Πιο συγκεκριμένα στην ΕΠΑ.Σ. Ζωγράφου λειτουργούν οι παρακάτω ειδικότητες:  Αμαξωμάτων (Φανοποιοί)  Τεχνικών αερίων καυσίμων (τεχνίτες Φυσικού αερίου)  Θερμοϋδραυλικών Εγκαταστάσεων & Συντηρητών Κεντρικής Θέρμανσης  Τεχνικών Ηλεκτρολογικών Εργασιών  Κτιριακών Έργων  Βοηθών Φυσικοθεραπευτών  Βοηθών Φαρμακείων  Αισθητικής Τέχνης και  Κομμωτικής Τέχνης Οι τέσσερις τελευταίες είναι οι υπό κατάργηση. Αυτό συνεπάγεται ότι 200 περίπου μαθητές και μαθήτριες, προερχόμενοι κυρίως από φτωχά στρώματα, πετιούνται στο δρόμο αναζητώντας - όσοι δύνανται- καταφύγιο στην ιδιωτική εκπαίδευση. Επίσης αυτό σημαίνει απολύσεις και διαθεσιμότητα για: • 3 καθηγητές της ειδικότητας των Γιατρών • 4 καθηγητές/τριες της ειδικότητας της Αισθητικής • 5 καθηγητές/τριες της ειδικότητας της Φυσικοθεραπείας Επίσης εδώ πρέπει να συμπεριλάβουμε και: • 1 καθηγήτρια της ειδικότητας της Νοσηλευτικής • 2 καθηγητές/τριες της ειδικότητας των Φαρμακοποιών • 5 καθηγήτριες της ειδικότητας της Κομμωτικής • 2 καθηγητές/τριες της ειδικότητας της Αισθητικής και • 3 καθηγητές/τριες της ειδικότητας της Φυσικοθεραπείας οι οποίοι απασχολούνται κάθε χρόνο ως αναπληρωτές ή ωρομίσθιοι. Επίσης μεγάλη αγανάκτηση προκαλεί η ανάρτηση των πινάκων των καθηγητών που οδηγούνται σε απόλυση, με τα προσωπικά στοιχεία τους σε κοινή πρόσβαση, από την Παρασκευή 12/07/2013, προκαταλαμβάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πριν καν ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο. Επειδή πιστεύουμε ότι οι αγώνες πρέπει να δίνονται συλλογικά είμαστε αλληλέγγυοι στο δίκαιο αγώνα, όλων των απολυμένων και εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, των δημοτικών υπαλλήλων και πιο συγκεκριμένα των σχολικών φυλάκων και των υπαλλήλων της δημοτικής αστυνομίας, όπως επίσης και στον αγώνα των εργαζομένων της Ε.Ρ.Τ. Καλούμε όλους τους φορείς του Δήμου Ζωγράφου να στηρίξουν τις όποιες προσπάθειες διεκδίκησης των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών της Δημόσιας Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, με την παρουσία τους σε όλες τις κινητοποιήσεις και κυρίως: • Το συλλαλητήριο τη Δευτέρα 15/07/2013, στο Σύνταγμα στις 19:30, με συναυλία και ολονυκτία. • Το συλλαλητήριο την Τρίτη 16/07/2013 στην Πλατεία Κλαυθμώνος, στις 11:30 το πρωί και το βράδυ στις 20:00 στο Σύνταγμα, με συναυλία και ολονυκτία. • Το πανελλαδικό συλλαλητήριο την Τετάρτη 17/07/2013, στο Σύνταγμα στις 19:00 Στη συνάντηση-ενημέρωση που πραγματοποιήθηκε σήμερα Δευτέρα 15/07/2013 στο σχολικό συγκρότημα του ΕΠΑ.Λ. και της ΕΠΑ.Σ. είχαν προσκληθεί και συμμετείχαν τα παρακάτω πρόσωπα και φορείς: • Ο Δήμαρχος Ζωγράφου κ. Κ. Καλλίρης • Ο αντιδήμαρχος Ζωγράφου κ. Α. Παπαγιαννόπουλος • Η πρόεδρος της Σχολικής επιτροπής Δήμου Ζωγράφου κ. Ι. Τσιαπαρίκου • Η πρόεδρος της Ένωσης γονέων Δήμου Ζωγράφου κ. Ε. Διακάτου και πολλά μέλη της Ένωσης • Εκπρόσωποι της ΣΤ΄ΕΛΜΕ • Δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Ζωγράφου • Εκπρόσωποι της ΕΛΤΕΕ Α΄ Αθήνας • Εκπρόσωποι Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων γυμνασίων και δημοτικών σχολείων του Δήμου Ζωγράφου • Εκπρόσωποι του Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαστηριακών υπαλλήλων Ε.Ο.Π.Υ.Υ. • Εκπρόσωποι των σχολικών φυλάκων του Δήμου Ζωγράφου Όλοι οι προαναφερόμενοι φορείς δήλωσαν την αμέριστη συμπαράσταση στο δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών. Οι εκπαιδευτικοί της ΕΠΑ.Σ. Ζωγράφου

EYXEΣ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πρόσφατα στο χωριό μας και στα γύρω χωριά παρατηρήθηκαν σοβαρά κρούσματα επιθέσεων σε κατοίκους από συμμορίες αγνώστων κακοποιών, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις κακοποίησαν αφού πρώτα αφαίρεσαν χρήματα και τιμαλφή τους ανθρώπους. Όσο η οικονομική κρίση αυξάνεται τόσο θα μεγαλώνουν και θα εντείνονται αυτά τα φαινόμενα. Η πολιτεία πρέπει να βρει τρόπους προστασίας των κατοίκων της περιοχής μας και όχι να βλέπει τα γεγονότα με απάθεια και αδιαφορία. Η συντεταγμένη πολιτεία είναι αυτή που πρέπει να προστατεύει τους πολίτες της και όχι κάποιοι αυτόκλητοι σωτήρες. Η αυτοδικία το προγρόμ εναντίον όλων των μεταναστών και των ξένων εργατών δεν οδηγεί πουθενά.

Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ

«Με αφορμή την κατάσταση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» έχω να συστήσω το παράδειγμα της Le Monde diplomatique η οποία πουλήθηκε στους συντάκτες και στους αναγνώστες της, κι αυτή τη στιγμή έχει 2.400.000 φύλλα σε όλο τον κόσμο και βγαίνει σε 27 γλώσσες», ο Περικλής Κοροβέσης, με αφορμή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, για τον αέναο φαύλο κύκλο ενός οικονομικού πολέμου και προτείνει λύσεις.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα, της Le Monde diplomatique δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη, εναλλακτική λύση στο χώρο των εντύπων και όχι μόνο, δηλαδή, να γίνουν συνεταιρισμοί, όπως υπήρχαν οι αγρότες που πουλούσαν τα προϊόντα τους στην αγορά, έτσι να μαζευτούν και οι συντάκτες, το διοικητικό προσωπικό κλπ. της εφημερίδας, και να πουλάνε οι ίδιοι κατευθείαν το δικό τους προϊόν στον κόσμο.

Αυτή είναι μια βιώσιμη λύση και μπορεί τα έσοδα να είναι περιορισμένα σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά είναι καλύτερα από το τίποτα και το κυριότερο θα είναι δικά τους. Διότι τώρα είμαστε στο έλεος του κάθε εργοδότη που κάνει ότι θέλει και ο κάθε εργοδότης δεν εκδίδει ένα πολιτιστικό προϊόν, αλλά ένα εμπορικό προϊόν που θέλει να έχει κέρδος, οπότε, το βάρος του είναι οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό έχουμε και όλες αυτές τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Εάν, στη σημερινή κατάσταση, δεν πάρει ο ίδιος ο κόσμος πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς, όπως π.χ. αγροτικούς συνεταιρισμούς, εμπορικούς συνεταιρισμούς, εναλλακτικό εμπόριο, οτιδήποτε, έχοντας μπει στον αστερισμό του κέρδους θα πηγαίνουμε από φτώχεια σε φτώχεια. Ανάλογα παραδείγματα, συνεργασιών υπάρχουν σε όλο τον κόσμο: Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, και πολλές άλλες χώρες, που οδήγησαν π.χ. φτωχούς φοιτητές, να μένουν ο καθένας στο δωματιάκι του με κοινή κουζίνα, ή στη Δανία να υπάρχει ένα δίκτυο με κοινά αυτοκίνητα, ή στη Σουηδία (παραδείγματα πλούσιων, μάλιστα, χωρών) να έχουν δημοτικά ποδήλατα, τα οποία τα παίρνεις πηγαίνεις στη δουλειά σου και τα αφήνεις σε ένα άλλο χώρο στάθμευσης, οπότε διευκολύνεται το κοινό και χαμηλώνει το κόστος.

Δεν πρέπει να δεχτούμε παθητικά όλη αυτή την επίθεση και να φύγουμε από τη νοοτροπία του υπαλλήλου και του ατομικού και μόνο συμφέροντος. Δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση.

Προσωπικά πιστεύω, άλλωστε, ότι όλη αυτή η υπόθεση του χρέους είναι μία μπούρδα. Στην ουσία είναι ένα σχέδιο κατάκτησης της Ελλάδας. Μεταξάς και χρέος. Βενιζέλος και χρέος… κλπ., η Ελλάδα, με λίγα λόγια, είχε χρέος από τότε που γεννήθηκε ως κράτος, αφού από το 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ήταν ήδη προτεκτοράτο. Ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος. Οπότε, από τη μία μας έκαναν επιθέσεις με πραγματικούς πολέμους και από την άλλη με οικονομικούς που συνεχίζονται μέχρι τώρα.

Η Deutsche Bank είχε χρηματοδοτήσει το Νταχάου. Ήταν ο σπόνσορας. Ο Ford είχε δώσει όλα τα φορτηγά και τα τζιπ για τον Χίτλερ. Η Mercedes τι έκανε στον πόλεμο; Η IBM δεν είχε κάνει εκείνα τα εξελιγμένα μηχανήματα για να βρίσκουν τους Εβραίους; Η Siemens δεν είχε όλες τις επικοινωνίες; Η BOSS δεν είχε κάνει τα ρούχα των ναζί; Κι αυτές οι εταιρείες ακόμα κυριαρχούνε και καμία δεν έπαθε τίποτα. Δεν υπήρχε «Νυρεμβέργη» των εταιρειών, να τους καθίσουνε, δηλαδή, στο σκαμνί. Μόνοι τους έκαναν τον πόλεμο οι γερμανοί; Όχι. Ήταν, μια ολόκληρη οικονομική κοινωνία από κάτω, βιομηχανική, τραπεζική κλπ., που ενίσχυσε τον Χίτλερ. Τι έγιναν όλες αυτές οι εταιρείες; Δεν έχουν καμία ευθύνη; Και τι κάνανε τα όπλα; Για παράδειγμα, η εταιρεία Remington, με τις γραφομηχανές, προηγουμένως είχε τα όπλα.

Υπήρχε, λοιπόν, και υπάρχει, ένα πλέγμα που αντί να κάνει πόλεμο με όπλα κάνει οικονομικό πόλεμο.

Η απλή λογική, λοιπόν, λέει, όπως έχουν πει και πάρα πολλοί οικονομολόγοι, θα έπρεπε να δούμε από την αρχή: «Ποιο είναι αυτό το χρέος;». Υπάρχουν διεθνής επιτροπές, κινήσεις κλπ. σε όλο τον κόσμο, να καθίσουμε όλοι κάτω, να διερευνήσουμε τι είναι αυτό το χρέος. Γιατί εκείνο που λένε ακόμη και οι δεξιοί οικονομολόγοι, είναι ότι δεν γίνεται να παίρνουμε ένα νέο δάνειο για να πληρώσουμε ένα προηγούμενο, όταν το 2020 θα έχουμε φτάσει στο επίπεδο του 2009. Τι νόημα έχει;

Από την άλλη, δεν πιστεύω στην ικανότητα των πολιτικών κομμάτων και βάζω μέσα σε αυτά και τα κόμματα της Αριστεράς, διότι έχει διαμορφωθεί ένα μέτωπο από τα κάτω, από τους χούλιγκανς, από τους δημόσιους υπαλλήλους, από τους δασκάλους, από τους ταξιτζήδες κλπ., ένα μέτωπο, που πρέπει επιτέλους να του δώσουν μία πολιτική προοπτική. Δεν γίνεται να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται αυτό το μέτωπο από την αριστερά με αντίστοιχη λογική: Μέτωπο ο ένας, μέτωπο κι ο άλλος.

Από την εποχή που ο Τσίπρας μπήκε επικεφαλής του Συριζα, είχαμε διάσπαση Θεοδωράκη, διάσπαση Κουβέλη, διάσπαση Αλαβάνου… Αρκετά! Μπείτε μέσα και βοηθήστε τον κόσμο, δώστε μία πολιτική προοπτική και μία ανατροπή του συστήματος και όχι μονάχα σε ελληνικό επίπεδο, αλλά σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο. Διότι, το ξέρουμε, η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική. Είναι δομική του παγκόσμιου καπιταλισμού, που τώρα είναι η αδύναμή του στιγμή. Δώστε, λοιπόν, μια προοπτική που θα στηρίζεται σε μια κοινωνία με κοινότητες, με εναλλακτικούς οργανισμούς, με αυτοδιοίκηση, με συνεργασία. Δεν είναι τυχαίο, το ότι διαβάζουμε από τη Wall Street και από όλες τις χώρες, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία κλπ, πως πάνω-κάτω σε αυτό το πλαίσιο, πλέον, κινείται ο κόσμος παγκοσμίως.
Κάτι πρέπει να γίνει να πάρει ο κόσμος την εξουσία. Αλλά αυτό είναι δύσκολο, γιατί υπάρχουν οι εγωισμοί, υπάρχουν τα συμφέροντα, υπάρχουν οι σημαίες, υπάρχουν πολλά πράγματα, γι αυτό ο καθένας πρέπει να κάνει μία ανατροπή του εαυτού του.
Που καταλήγουμε, δηλαδή, ξεκινώντας με αφορμή την Ελευθεροτυπία; Ότι αυτή τη στιγμή, το λόγο έχει η αυτοδιαχείριση του ατόμου, εφόσον δεν έχουν πολιτική λύση τα κόμματα και δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία που να μπορεί να δημιουργήσει διέξοδο από αυτόν τον φαύλο κύκλο του οικονομικού πολέμου. Άρα το μήνυμα του κινήματος του Συντάγματος δεν ήταν ανούσιο. Δεν βγαίνει τίποτα με το να λειτουργούμε σαν κόμματα. Οπότε, τουλάχιστον στους αριστερούς, λέω, να χωθούν μέσα στον κόσμο και να δώσουν άλλη πολιτική προοπτική.

Εγώ, λόγου χάριν, είμαι συγγραφέας και έχω συμβόλαια με τους εκδοτικούς οίκους που μου χρωστάνε. Γιατί να μη βγάλω ένα βιβλίο στο διαδίκτυο; Ποιο είναι το νόημα να είμαι σε με έναν εκδότη, να μου δίνει ένα ποσοστό και να μη βγαίνει μετά ούτε στο τηλέφωνο, ασχέτως εάν και αυτός, έχει τα δικά του δίκια ενδεχομένως; Αφού, όμως, έχω διάθεση να δουλέψω για τον κόσμο, γιατί να μην το κάνω;

Καταλήγω λοιπόν, όπως ήδη είπα, ότι οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας θα μπορούσαν να κάνουν διαπραγματεύσεις, όπως έγινε και με την Le Monde diplomatique, να καλέσουν π.χ. τρεις ειδικούς για να τους δώσουν το know how, εφόσον ανάλογοι συνεταιρισμοί υπάρχουν στον κόσμο και είναι πάρα πολλοί. Χρειάζεται δημιουργικό μυαλό και συνεργασία, δηλαδή, να καθίσουμε όλοι μαζί και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, και όχι τι θα κάνω εγώ που είμαι εκδότης ή εσύ που είσαι εργαζόμενος.

Από εκεί και πέρα, ίσως να μην μπορούμε να πούμε στην εκδότρια της Ελευθεροτυπίας, «Μάνια Τεγοπούλου, άφησε τα στάνταρ ζωής που έχεις...» αλλά «…Μείωσέ τα. Και αφού είσαι το ιστορικό πρόσωπο της εφημερίδας, πάρε έναν καλό μισθό και άσε τους υπόλοιπους, εμάς δηλαδή τους εργαζόμενους, να μοιραστούμε τα υπόλοιπα».

Αυτό δεν θα έδειχνε και ότι πραγματικά θέλει να την κρατήσει την εφημερίδα; Νομίζω πως ναι. Επειδή παρακολουθώ πολλές ξένες εφημερίδες, η Ελευθεροτυπία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει τους πιο πολλούς ελεύθερους συντάκτες, δηλαδή, έχει 10, 15, 30; δεν ξέρω ακριβώς πόσους, με πολύ καλά άρθρα τα οποία δεν τα συναντάς στον ευρωπαϊκό τύπο, παρά μόνο στον ειδικό τύπο.

Ε, δεν μπορεί μία μεγάλη εφημερίδα, καθημερινή, να έχει τόσα πολλά ελεύθερα άρθρα. Και νομίζω αυτό ήταν που ενόχλησε και την κυβέρνηση του Πασοκ. Γιατί οι φήμες λένε, αν και όχι επιβεβαιωμένα, ότι η κυβέρνηση εμπόδισε τις τράπεζες να δώσουν χρήματα. Δεν τους κάνει αυτή η εφημερίδα. Να το πω αλλιώς, είναι μια πολιτική δίωξη. Δεν μπορούν να την κλείσουν με λογοκρισία, μπορούν, όμως, να την κλείσουνε μη δίνοντας χρήματα.

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ»

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε κάν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι Εφορίες της διαφθοράς; Τα Νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποιά, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνον ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το Λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαιη ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλύψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα.
Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό.

Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Κώστας Βαξεβάνης

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

Η εθελοντική, Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Hellenic Electronic Center» ανέλαβε την πρωτοβουλία συγκέντρωσης υπογραφών, με αίτημα την αποπληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα, όπως προκύπτουν από το κατοχικό δάνειο και τις θηριωδίες που διαπράχθησαν κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.