ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Ένας πολύ σοβαρά ασθενής στην Ελλάδα ήταν και εξακολουθεί να παραμένει η εκπαίδευση και η παιδεία γενικότερα.
Ο χώρος της εκπαίδευσης έχει υποστεί πάμπολα δεινά από τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, χωρίς όμως η πατρίδα μας να μπορέσει να ακολουθήσει τα πατήματα και τους βηματισμούς των αναπτυγμένων χωρών του κόσμου. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η κοινωνική η οικονομική και πολιτιστική καθυστέρηση, διότι η βάση της κάθε ανάπτυξης είναι η εκπαίδευση και η παιδεία.
Πολλές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις έγιναν στη διαδρομή του μεταπολεμικού Ελληνικού κράτους στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Από τον Ευάγγελο Παπανούτσο το Γεώργιο Ράλλη τον Αντώνη Τρίτση τον Γεράσιμο Αρσένη μέχρι και πρόσφατα από την Μαριέττα Γιαννάκου. Δυστυχώς όμως η δημόσια εκπαίδευση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Οι πιο πολλές από αυτές τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις απέτυχαν γιατί είχαν παροδικό και αποσπασματικό χαρακτήρα λόγω του γεγονότος ότι απευθύνθηκαν και εξακολουθούν να απευθύνονται κυρίως στην εξεταστική διαδικασία και όχι στην ποιότητα και το περιεχόμενο της παρεχόμενης γνώσης. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι μαθητές όλο και περισσότερο να αποστρέφονται το σχολείο να μην είναι ελκυστικές σε αυτούς οι παρεχόμενες γνώσεις οι γνώσεις τους να είναι περιορισμένες και πλημμελείς και το μόνο που τους απασχολεί είναι η βαθμοθηρία και το πώς θα εισέλθουν σε ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ.
Από την άλλη μεριά η «δωρεάν» παιδεία, είναι ένα γράμμα κενό περιεχομένου και η εκπαίδευση να «αγοράζεται» πανάκριβα από τους Έλληνες γονείς, με συνέπεια να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στους έχοντες και μη έχοντες διαρκώς. Οι ελληνικές οικογένειες δαπανούν κάθε χρόνο το αστρονομικό ποσόν των 4.371,3 εκατομμυρίων € ή διαφορετικά η κάθε οικογένεια δαπανά 91,23 € το μήνα για πάσης φύσεως εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών τους. Μάλιστα περισσότερα από 1401 εκατομμύρια € δαπανώνται από τα ελληνικά νοικοκυριά ετησίως, προκειμένου οι μαθητές να αποκτήσουν βασικές δεξιότητες που σε άλλες χώρες της Ε.Ε αποκτώνται μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή κυρίως για ξένες γλώσσες και φροντιστήρια. Επίσης κάπου 1 δισεκατομμύριο € κοστίζουν οι δαπάνες διαβίωσης και σπουδών για τους φοιτητές.(Στοιχεία από έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής Κ.ΑΝ.Ε.Π της Γ.Σ.Ε.Ε.). Επίσης η συγκεκριμένη έρευνα του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, καταδυκνείει ότι υπάρχει διασύνδεση μεταξύ γεωγραφικών και εκπαιδευτικών ανισοτήτων στην ελληνική κοινωνία, καθώς οι πιθανότητες πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, συνδέονται άμεσα με το βαθμό οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης του νομού από τον οποίο προέρχονται οι υποψήφιοι. Αποτέλεσμα είναι η πλειονότητα των φοιτητών να προέρχεται από πιο εύπορα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας, ενώ αυτοί που προέρχονται από τα λαϊκά και φτωχότερα στρώματα, να είναι πολύ λιγότεροι. Για να αρθεί η παραγωγή κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων η ΓΣΕΕ προτείνει την κατανομή των κρατικών πόρων για την παιδεία με βάση τις ζώνες προτεραιότητας.
Συμπερασματικά:
1ον Πρέπει στην πατρίδα μας να ασκηθεί μια εθνική πολιτική για το χώρο της εκπαίδευσης. Πρέπει να υπάρξει επιτέλους μια διακομματική συνεννόηση και συναίνεση για την παιδεία. Δεν είναι δυνατόν να μη μπορεί να βρεθεί μια κοινή συντεταγμένη γύρω από τα θέματα της παιδείας. Δεν μπορεί κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση να γκρεμίζει το έργο της προηγούμενης σαν αυτή να ήταν κυβέρνηση άλλου κράτους, σαν να μην έκανε τίποτα το θετικό. Το παράδειγμα μόνιμου Υφυπουργού παιδείας που ακολουθούν αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης, είναι ένα καλό στοιχείο το οποίο πρέπει να εξεταστεί και για την Ελλάδα.
2ον Πρέπει ο μέσος Έλληνας, να απαλλαγεί από τον οικονομικό βραχνά της εκπαίδευσης των παιδιών του με πρόσθετα βάρη τα οποία του προστίθενται, λόγω της στρεβλής λειτουργίας του συστήματος της εκπαίδευσης και το κράτος να αξιοποιήσει όλες τις πηγές χρηματοδότησης (κοινοτικές και κρατικές), με ταυτόχρονη αύξηση αυτών των δαπανών.
3ον Πρέπει ό μέσος Έλληνας να αλλάξει νοοτροπία γύρω από το πώς αντιλαμβάνεται το ζήτημα της κοινωνικής καταξίωσης των παιδιών του, και να καταλάβει ότι όλα τα επαγγέλματα σε αυτή την κοινωνία έχουν τη θέση τους και τη χρησιμοτητά τους, όλα τα επαγγέλματα προσφέρουν πνευματική ισορροπία αρκεί να ασκούνται με το σωστό τρόπο, όλα τα επαγγέλματα προσδίδουν αξία σε αυτόν που τα ασκεί και τέλος ότι το χρήμα δεν είναι το άπαν στη ζωή του ανθρώπου. Αυτό ίσως αν συμβεί να αποφορτίσει λίγο τα πράγματα, να σταματήσει η τόσο μεγάλη οικονομική αιμορραγία των νοικοκυριών και να μειωθεί το φαινόμενο των χιλιάδων άνεργων υποαπασχολούμενων και ετεροαπασχολούμενων πτυχιούχων, με ότι αυτό συνεπάγεται.